ΓΙΑ ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΟ ΣΤΗΝ ΑΓΓΛΙΑ- Η ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ
Είναι καιρός τώρα που θέλω να σου μιλήσω για το χρονικό διάστημα που πέρασα στην Αγγλία ως φοιτήτρια μεταπτυχιακού, αλλά και για τους μήνες που έμεινα μετά στο Λονδίνο για πρακτική. Άλλωστε, είναι το χρονικό διάστημα που θεωρώ σταθμό στη ζωή μου.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Ήμουν 24 χρονών θυμάμαι και ήθελα πραγματικά πολύ να φύγω έξω για μεταπτυχιακό. Είχα αποφοιτήσει από τα ΜΜΕ Παντείου, είχα πραγματοποιήσει πρακτική άσκηση σε διάφορα δημοσιογραφικά μέσα και ήθελα κάτι διαφορετικό. Τότε λοιπόν, το αποφάσισα. Θα πήγαινα Αγγλία για μεταπτυχιακό. Για κάποιο λόγο, ίσως και λόγω οικειότητας με τη γλώσσα, ίσως γιατί μου άρεσε ιδιαίτερα το Λονδίνο, ήθελα την Αγγλία. Είχα φυσικά κάνει και μια έρευνα και πολλά καλά πανεπιστήμια, με μεταπτυχιακά προγράμματα πάνω στο αντικείμενό μου, βρίσκονταν εκεί.
Ξεκίνησα λοιπόν τις διαδικασίες, οι οποίες αποδείχτηκαν αρκετά πιο περίπλοκες από ότι πίστευα. Όχι δύσκολες. Περίπλοκες και χρονοβόρες. Ευτυχώς βέβαια, σε όλη αυτή τη διαδικασία, με βοήθησε κι ο αδερφός μου, που ως μεγαλύτερος και έχοντας κάνει κι εκείνος μεταπτυχιακό στην Αγγλία, είχε τη σχετική εμπειρία.
Το βασικό είναι να καταλήξεις σε λίγα και καλά πανεπιστήμια. Εγώ, λανθασμένα, έκανα αίτηση σε πολλά, νομίζω γύρω στα δέκα. Και λέω λανθασμένα, γιατί ουσιαστικά δυο-τρία με ενδιέφεραν πραγματικά, αλλά επειδή επέλεξα δέκα, έπρεπε να κάνω τις διαδικασίες (μεταφράσεις, συστατικές επιστολές, αιτήσεις επί δέκα φορές). Το αντικείμενο που με ενδιέφερε ήταν το Media Management. Οι απαιτήσεις εισαγωγής ήταν σε όλα τα πανεπιστήμια πάνω κάτω οι ίδιες.
Τα απαραίτητα χαρτιά l Οι μεταφράσεις εγγράφων l Το IELTS
Απολυτήριο πανεπιστημίου και αναλυτικά τα μαθήματα και οι βαθμοί μεταφρασμένα στα αγγλικά, συστατικές επιστολές από δυο καθηγητές ή από καθηγητή και εργοδότη (επίσης στα αγγλικά), προσωπικό cover letter και φυσικά IELTS, το ειδικό πτυχίο αγγλικών που ζητούν τα πανεπιστήμια του εξωτερικού. Εκτός αν τα αγγλικά είναι μητρική σου γλώσσα. Αν έχεις πατέρα/ μητέρα από εκεί και μιλάς άπταιστα αγγλικά, τότε δεν χρειάζεσαι κανένα σχετικό αποδεικτικό. Η μετάφραση γίνεται από την μεταφραστική υπηρεσία του Υπουργείου Εξωτερικών και το κόστος κυμαίνεται ανάλογα με την κατηγορία των εγγράφων, αλλά και με τη διαδικασία (απλή η επείγουσα). Δες εδώ για λεπτομέρειες.
Αυτό το τελευταίο είναι και ένα σημείο που διαφέρει από πανεπιστήμιο σε πανεπιστήμιο. Τα πιο απαιτητικά, ας το πούμε, ιδρύματα ζητούν και υψηλότερο βαθμό στο IELTS. Το πτυχίο αυτό, αποκτάται σχετικά εύκολα, εάν έχεις βάσεις στην αγγλική γλώσσα. Ή μάλλον, για να είμαι πιο ακριβής, δεν τίθεται θέμα «περνάς» ή «κόβεσαι». Το θέμα είναι να επιτύχεις το «σκορ» που θέλεις. Τα «καλά» πανεπιστήμια ζητούν συνήθως σκορ 7 και πάνω (με άριστα το 10).
Το Warwick ζητούσε (για το συγκεκριμένο πρόγραμμα που είχα επιλέξει εγώ, το Creative and Media Enterprises), 7. Το απαιτούμενο σκορ διαφέρει από πρόγραμμα σε πρόγραμμα. Για να είμαι ειλικρινής, είχα θεωρήσει εξαιρετικά δύσκολο να με δεχτούν, αφού θεωρείται ένα από τα καλύτερα και πιο απαιτητικά πανεπιστήμια. Έκανα όμως την αίτηση και περίμενα. Να σου πω εδώ, ότι είχα καταθέσει όλα τα απαραίτητα χαρτιά και η μοναδική εκκρεμότητα ήταν το IELTS. Ωστόσο, δεν υπήρχε πρόβλημα σε αυτό. Να το ξέρεις αυτό. Η αίτησή σου προχωρά, καταχωρείται και το πανεπιστήμιο αναμένει απλώς το χαρτί που εκκρεμεί. Αφού έκανα εντατικά μαθήματα αγγλικών, έδωσα τις εξετάσεις. Η δυσκολία της εξέτασης αυτής έγκειται στην διαδικασία της. Ο χρόνος που έχεις για κάθε ενότητα είναι ελάχιστος και σπάνια προλαβαίνεις για μια επανάληψη. Συνεπώς, πρέπει να είσαι γρήγορος, προσεκτικός και απόλυτα συγκεντρωμένος.
Έδωσα, που λες, τις εξετάσεις και με αγωνία περίμενα τα αποτελέσματα. Είχα πάει θυμάμαι, με την κολλητή μου στην Ελληνοαμερικανική Ένωση για να παραλάβω τον φάκελο. Τον άνοιξα αγχωμένη και το μάτι μου έπεσε κατευθείαν στον τελικό βαθμό. Και ναι! Σκορ 7! Ακριβώς 7! Χαρούμενη, όσο δε φαντάζεσαι, πήγα στο σπίτι, και έστειλα και το χαρτί αυτό στο πανεπιστήμιο. Τώρα πια, περίμενα τις τελικές αποφάσεις.
Στο σημείο αυτό, να επισημάνω ότι καλό είναι να ξεκινήσεις τις διαδικασίες νωρίς, γιατί συνήθως παίρνει περισσότερο χρόνο από αυτόν που πιστεύεις. Εμένα θυμάμαι με δυσκόλεψε αρκετά να βρω τους καθηγητές που θα μου έγραφαν τις επιστολές. Γιατί; Ένα θα σου πω. Ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο. Κάποιοι καθηγητές δεν απάντησαν ποτέ στα mail μου, άλλοι δεν εμφανίζονταν ποτέ στα γραφεία τους τις ημέρες και ώρες που είχαν δηλώσει ως «ώρες υποδοχής». Άλλοι πάλι, απαιτούσαν να έχεις επιλέξει ΟΛΑ τα μαθήματά τους στα τέσσερα χρόνια σπουδών. Η ζωή μου έγινε αρκετά δύσκολη, με λίγα λόγια, και ευτυχώς οι άνθρωποι που ανταποκρίθηκαν ήταν δυο, τους οποίους εκτιμούσα ανέκαθεν ούτως ή άλλως. Τους εκτιμούσα γιατί ήταν καθηγητές με όλη τη σημασία της λέξης. Οι κύριοι, λοιπόν, αυτοί με βοήθησαν ιδιαίτερα σε όλη αυτή τη διαδικασία.
Είχα γίνει δεκτή, θυμάμαι, από όλα τα ιδρύματα που είχα κάνει αιτήσεις. Μάλιστα, είχα ψάξει γκρουπάκια στο facebook, είχα βρει νέους που στο ‘about’ τους έγραφαν ότι έχουν σπουδάσει στα πανεπιστήμια που με ενδιέφεραν και δεν δίστασα να τους στείλω μήνυμα. Ζητούσα, δηλαδή, πληροφορίες, συμβουλές, εντυπώσεις. Άλλωστε, θα κατέθετα ένα πολύ σημαντικό ποσό χρημάτων και ήθελα να κάνω την πιο σωστή επιλογή. Το θέμα «μεταπτυχιακό» ήταν το κυρίαρχο εκείνη την περίοδο. Ρωτούσα συνέχεια, έψαχνα.
Όταν το Warwick είπε το ναι!
Ένα βράδυ είχα βγει με παρέα και γύρισα (το θυμάμαι σαν σήμερα) στις 02:00 το πρωί. Ανοίγω υπολογιστή και πάω στα mail μου. Mail από το Warwick (που ήταν και ο μεγάλος μου στόχος). Η καρδιά μου χτυπούσε και είχα αγχωθεί για το τι θα διάβαζα. Το ανοίγω. ‘Dear Mrs Petropoulou, we are happy to announce that you have been accepted to the course…’. Εντάξει. Νομίζω χοροπηδούσα από χαρά! Το ‘Creative and Media Enterprises’ ήταν ουσιαστικά media management, αλλά επεκτεινόταν σε κάθε σχετική βιομηχανία ψυχαγωγίας/ media.
Συγκεκριμένα, αυτό το μεταπτυχιακό είναι το πρώτο στην Αγγλία που ξεκίνησε να εξετάζει την βιομηχανία της «δημιουργίας». Ο στόχος του είναι να ανοίξει πόρτες σε τομείς όπως η τηλεόραση, η διαφήμιση, το μάρκετινγκ ή να σε βοηθήσει να δημιουργήσεις την δική σου επιχείρηση. Μάλιστα, κάναμε και σχετικό- ιδιαίτερα χρήσιμο- project, καθώς και συνεργασίες με εταιρίες της Αγγλίας (εξαιρετικά ενδιαφέροντα μαθήματα/ εργασίες, αλλά θα σου μιλήσω γι αυτά σε επόμενο post).
Πήρα τηλέφωνο τους δικούς μου, τους φίλους μου! Ήμουν ενθουσιασμένη. Μπορεί το συγκεκριμένο πανεπιστήμιο να μην ήταν στο Λονδίνο, ήταν περίπου μιάμισι ώρα εκτός, ανάμεσα στο Coventry και στο Leamington Spa, αλλά πραγματικά δεν με ένοιαζε. Το όνομα μόνο που κουβαλούσε ήταν αρκετό. Να σου πω, επίσης, ότι ακριβώς επειδή ήταν και εκτός Λονδίνου, είχε και χαμηλότερο κόστος στα δίδακτρα και στη διαμονή, στις εστίες.
Τα βήματα μετά ήταν συγκεκριμένα. Αίτηση για διαμονή στις εστίες του πανεπιστημίου. Οι δυο πρώτες στην προτίμησή μου ήταν το Lakeside και το Heronbank. Και αυτό επειδή το κάθε δωμάτιο είχε το δικό του πριβέ μπάνιο (απαραίτητη προϋπόθεση για εμένα προσωπικά). Ένας διάδρομος, οκτώ δωμάτια, κοινή κουζίνα (το καλύτερο και για κοινωνικοποίηση). Τελικά, με δέχτηκαν στο Lakeside, το οποίο ήταν ακριβώς όπως το λέει η λέξη. Δίπλα στη λίμνη. Αλλά αυτά θα στα περιγράψω στο επόμενο post (με πολλές φωτοραφίες, σε αυτό σου δείχνω ένα μικρό δείγμα μόνο). Αυτό του πακεταρίσματος και της άφιξης εκεί.
Εσύ; Έχεις κάνει μεταπτυχιακό εκτός Ελλάδος; Ποιες είναι οι εμπειρίες σου;
ΥΓ: Για πληροφορίες σχετικά με το μεταπτυχιακό, το πανεπιστήμιο, εννοείται με ρωτάς 🙂