ΓΙΑ ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΟ ΣΤΟ WARWICK: Η ΒΡΑΔΙΑ INTERNATIONAL DINNER
Εντάξει, το παραδέχομαι! Τα προηγούμενα posts ήταν σχετικά μεγάλα. Έτσι, έρχομαι τώρα να σου διηγηθώ μια σύντομη warwick-ο-ιστορία με λίγες φωτογραφίες, για να ισορροπήσω λίγο τα πράγματα!
Τις προηγούμενες δυο Warwick ιστορίες, τις έχεις διαβάσει φαντάζομαι. Η πρώτη αφορά στην προετοιμασία για την αναχώρηση και η δεύτερη αφορά στους πρώτους μήνες εκεί.
Κατά τη διάρκεια αυτών των πρώτων μηνών, λοιπόν, με επισκέφθηκαν οι γονείς μου (φυσικά). Δυο μήνες χωρίς εμένα στο σπίτι, ήταν βασανιστικοί, καταλαβαίνεις. Ήρθαν, που λες, και αφού ήπιαμε καφέ στο campus και τους ξενάγησα, τους οδήγησα στο δωμάτιό μου. Και μετά στην κουζίνα. Οι λόγοι προφανείς! Δυο λέξεις. Γεμιστά μαμάς. Αφού αγοράσαμε τα απαραίτητα υλικά, φτιάξαμε γεμιστά με τη μητέρα μου, αφενός για να μάθω πως γίνονται (καιρός ήταν πια), αφετέρου για να έχω κάτι να τρώω τις επόμενες ημέρες. Με μπλοκάκι και στυλό, σημείωσα ένα ένα τα βήματα της μαγειρικής.
Ιδιαίτερα χρήσιμη κίνηση! Γιατί; Γιατί να τι έφτιαξα στο πρώτο international dinner στο Warwick. Σηκώθηκα πρωί πρωί εκείνη την ημέρα και ακολουθώντας τα βήματα στο μπλοκάκι μου, έφτιαξα το παραδοσιακό ελληνικό έδεσμα, εντυπωσιάζοντας ακόμη και τους πιο δύσπιστους!
Ακόμη θυμάμαι την ημέρα αυτή. Μαζευτήκαμε στην κουζίνα μιας εστίας συμφοιτητές και φίλοι, από όλο τον κόσμο. Το μενού ήταν όχι απλά πλούσιο, κάτι παραπάνω! Γεμιστά, χωριάτικη σαλάτα και σουβλάκι με πατάτες τηγανητές από τις Ελληνίδες, noodles και μπουκιές κοτόπουλο από τους Κινέζους, σούσι από τον Γιαπωνέζο, λουκάνικα από τους Γερμανούς, ταμπουλέ από τους Λιβανέζους και πάει λέγοντας. Παράδεισος! Γευστικός παράδεισος!
Και αγωνία φυσικά. Μιλούσαμε μεταξύ μας ‘did you like that?’, ‘did you like this’?. «Σου άρεσε αυτό; Σου άρεσε εκείνο; Α ναι, εκείνο το κοτόπουλο που λες, δικό μου είναι, εγώ το έφτιαξα». Η βραδιά κύλησε έτσι, με δοκιμές από κάθε γωνιά του κόσμου κυριολεκτικά και με ατελείωτη συζήτηση. Εκείνη η χρονιά ήταν καθοριστική και για τους γευστικούς μου ορίζοντες, γιατί απλούστατα άνοιξαν. Έμαθα να δοκιμάζω νέες γεύσεις και μάλιστα, πλέον, το φαγητό είναι από τα βασικότερα κομμάτια στα ταξίδια μου. Πραγματικά. Ένα κεφάλαιο από μόνο του.
Δοκιμάζοντας μια νέα γεύση, έρχεσαι ένα βήμα πιο κοντά στον πολιτισμό και στην κουλτούρα κάθε λαού. Ειδικά εκείνη η βραδιά στο Warwick, ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, καθώς μάθαινες «από πρώτο χέρι» που λέμε, τη διαδικασία και το παρασκήνιο κάθε φαγητού. Γιατί αυτό μαγειρεύεται έτσι, γιατί εκείνο δεν περιέχει κρέας, ποιες είναι οι συνήθειες κάθε κουζίνας ή πότε και πως τρώνε σε κάθε πόλη ή χώρα.
Στην αρχή, θυμάμαι, μου ήταν δύσκολο να συνηθίσω να πηγαίνω για δείπνο με τα παιδιά στο Leamington Spa (την κοντινή πόλη) στις επτά το απόγευμα. Στην Ελλάδα πίνω καφέ στις επτά. Η κουζίνα, μάλιστα, σε πολλά εστιατόρια εκεί, έκλεινε το αργότερο στις 21:00. Το αποτέλεσμα ήταν άκρως ενδιαφέρον! Και με επηρέασαν και επηρέασα. Όταν, δηλαδή, βγαίναμε για φαγητό, πηγαίναμε νωρίς, ναι. Άλλες όμως, που μαγειρεύαμε στο σπίτι, καταλήγαμε να τρώμε στις 22:00. Η φίλη μου η Μ. έλεγε πάντα ότι την έχω κάνει μισή ελληνίδα.
Μέσα από όλα αυτά, και χωρίς να έχει σημασία το πότε επιλέγαμε να δειπνήσουμε, θέλω να σου τονίσω απλώς πόσο ενδιαφέρον έχει η μείξη κουλτούρας διαφορετικών λαών! Επίσης, πόσο σημαντικό είναι να προσπαθείς να «διεισδύσεις» στις συνήθειες διαφορετικών λαών και να βρίσκεις πάντα την χρυσή τομή, το σημείο επικοινωνίας. Κάτι παίρνεις και κάτι δίνεις. Αφήνεις ένα κομμάτι σου στους άλλους ανθρώπους και παίρνεις κι εσύ ένα δικό τους.
Ακολούθησαν και άλλες τέτοιες βραδιές και μάλιστα, πολλές είχαν συγκεκριμένο «θέμα». Ελληνική βραδιά, κινέζικη, λιβανέζικη κτλ.
Εσύ; Έχεις ζήσει αντίστοιχη βραδιά «μείξης» κουλτούρας και φαγητού;!
ΥΓ: Είμαι σίγουρη ότι είχα περισσότερες φωτογραφίες από κάθε βραδιά, αλλά δεν θυμάμαι τι έχουν απογίνει. Μάλλον, κάπου χάθηκαν 🙁