ΕΝΑ ΑΕΡΟΠΛΑΝΟ ΜΑΚΡΙΑ

Αυτός είναι ο τίτλος που στριφογυρίζει μέσα στο μυαλό μου τις τελευταίες ημέρες. Ημέρες με μεγάλη συναισθηματική φόρτιση.

Ένα αεροπλάνο μακριά, λοιπόν. Μακριά από τους δικούς σου ανθρώπους, το σπίτι σου, όλα όσα αγαπάς. Από την άλλη, ένα αεροπλάνο μακριά από μια άλλη ζωή, διαφορετική, γεμάτη προκλήσεις και νέες εικόνες.

Εδώ και λίγες ημέρες, που λες, βρίσκομαι στη Ντόχα, στο Κατάρ και θα παραμείνω για ένα χρονικό διάστημα. Μια δύσκολη απόφαση, που την πήρα μετά από πολλή σκέψη. Ένα στάσιμο και πολύ, μα πολύ ψυχοφθόρο, εργασιακό περιβάλλον, σε συνδυασμό με προσωπικούς λόγους, με έκαναν τελικά να κλείσω αυτό το εισιτήριο. Ήθελα κάτι νέο, κάτι καινούριο, ήθελα να ξεφύγω λίγο από την ελληνική πραγματικότητα, (στην αρνητική της εκδοχή) την οποία βίωσα με κάθε έννοια τον τελευταίο καιρό. Ήθελα να ζήσω μια περιπέτεια, κάτι μακριά από τα ίδια και τα ίδια. Να κυνηγήσω στόχους και βλέψεις με καθαρό μυαλό. Και φυσικά, έχοντας στο πλάι μου κάποιον που αξίζει να είναι συνοδοιπόρος.

Ένα εργασιακό περιβάλλον, στο οποίο δε μένει και πολύς χώρος για τους νέους ανθρώπους, αφού η δημιουργία και η θέληση για καινοτομία χάνεται στο βωμό του «παλιού». Άνθρωποι που η ζωή τους είναι πίσω, κάνουν το παν για να την αναστήσουν. Τα πράγματα αλλάζουν. Οι εποχές αλλάζουν. Όλα κινούνται. Όλοι και όλα πρέπει να εξελίσσονται.

Και εσύ απλά επιλέγεις να σταματήσεις να είσαι μέρος αυτής της κατάστασης. Αν θα σου βγει; Ποιος ξέρει; Μπορεί και όχι, σαφώς. Μπορεί και να γυρίσεις ξανά πίσω. Ναι. Αλλά, τουλάχιστον, θα ξέρεις ότι έχεις προσπαθήσει να αλλάξεις κάτι, έχεις προσπαθήσει να μείνεις μακριά από ορισμένες καταστάσεις, έχεις αναγνωρίσει ότι κάτι δεν πάει καλά και προσπάθησες να μείνεις μακριά, χάνοντας κι εσύ τη βολή σου.

Το πιο δύσκολο κομμάτι; Οι άνθρωποι που μένουν πίσω. Οι άνθρωποι που δεν καταλαβαίνουν για ποιο λόγο θέλεις να το κάνεις αυτό και οι άνθρωποι που ναι μεν το καταλαβαίνουν, αλλά θα τους λείψεις πολύ.

Ο μπαμπάς σου, που είναι και θα είναι η μεγάλη αδυναμία σου, η μαμά σου, που την υπεραγαπάς κι ας τσακώνεστε για βλακείες, η γιαγιά σου, που είναι η δεύτερη μαμά σου, οι αγαπημένοι θείοι (και η αγαπημένη θεία συγκεκριμένα), ο αδερφός σου, που είναι ο μόνος που καταλαβαίνει την εμμονή σου με τις ταινίες τρόμου (αφού εκείνος στη μετέδωσε την εμμονή αυτή) και σε παίρνει τηλέφωνο να σου πει «έλα από το σπίτι σήμερα, έχω δυο ταινίες τρόμου να δούμε», η κοπέλα του, που σας ανέχεται και τους δυο στο σπίτι να βλέπετε αυτές τις ταινίες και που συνήθως σας συνοδεύει, αλλά κάποιες φορές προτιμά να «χάνεται» στη ζωγραφική της.

Και φυσικά, οι φίλες σου και ο ξάδερφός σου ο Γ, η δεύτερη οικογένεια. Αυτό τα λέει όλα.

Και αυτό είναι που σου δίνει δύναμη για όλα. Να ξέρεις ότι αυτοί οι άνθρωποι θα είναι πάντα εκεί, να σε στηρίζουν σε κάθε σου βήμα, σωστό ή λάθος. Φεύγεις για λίγο μακριά τους, αλλά σου έχουν δώσει τα πιο πολύτιμα εφόδια, ηθικά και πνευματικά.

Ένα αεροπλάνο μακριά, λοιπόν! Τέσσερις ώρες πτήσης που σε χωρίζουν από το σπίτι σου, και ό,τι αυτό περιλαμβάνει, με μια νέα ζωή.

Δεν θα πω περισσότερα. Δε μου αρέσει να λέω ούτε πολλά, ούτε μεγάλα λόγια, προτού τα δω και εγώ η ίδια. Άλλωστε, όπως έχω πει αρκετές φορές, η ζωή είναι απρόβλεπτη.

Το blogaki μου κι εγώ θα εκπέμπουμε από τη Ντόχα για ένα διάστημα. Θα μας ακολουθήσεις;;