ΕΝΑ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
«Θέλω να πάω Θεσσαλονίκη μέσα στον Ιούνιο».
«Κι εγώ».
«Πάμε;»
«Πάμε».
Αυτός ήταν ο διάλογος με την Μ. ενώ ανεβαίναμε το Κάστρο της Μύρινας στη Λήμνο. Αφού επιστρέψαμε, ψάξαμε εισιτήρια, βρήκαμε και αυτό ήταν! Κλείσαμε και διαμονή σε airbnb, πολύ καλό (αλλά θα σου μιλήσω αργότερα γι αυτό-ήδη μια γεύση την είχες πάρει από την Ολλανδία και το Βέλγιο).
Αναχώρηση νωρίς το πρωί του Σαββάτου και άφιξη στη συμπρωτεύουσα στις 10 το πρωί. Η πρώτη μας κίνηση; Να ρωτήσουμε για το που θα φάμε μπουγάτσα φυσικά! Η οικοδέσποινά μας, μας πρότεινε τον «Γιάννη» στη Μητροπόλεως. Έτσι λοιπόν κι εμείς, που ονειρευόμασταν αυτή τη στιγμή μέρες τώρα, οδεύσαμε εκεί, χωρίς πολλές στάσεις και με έναν στόχο. Να γευθούμε αυτό το μικρό έδεσμα ευτυχίας, που μόνο στη Θεσσαλονίκη έχω απολαύσει πραγματικά. Τελικά, επιλέξαμε την «Αιμιλία», που βρέθηκε πρώτη στο δρόμο μας. Ο «Γιάννης» θα μας συντρόφευε την επόμενη ημέρα.
Οι βόλτες
Οι κινηματογραφικές
Αφού κάναμε την επιθυμία μας πραγματικότητα, σειρά είχαν οι βόλτες στην πόλη. Η Μ. την είχε επισκεφτεί αρκετές φορές, αλλά μικρότερη, και εγώ την είχα επισκεφτεί άλλες τρεις. Περπατήσαμε σε στενάκια, είδαμε τον Λευκό Πύργο να ξεπροβάλλει φωτεινός και οδηγηθήκαμε στον παραλιακό δρόμο. Η επιλογή για καφέ μια. Καφέ Νίκης 35. Ήρεμο και ιδιαίτερο. Και μετά από την απαραίτητη δόση καφεΐνης (γιατί πέρα από travel, είμαστε και coffee addicts) αρχίσαμε να περιπλανιόμαστε. Η Μ. ακολούθησε τα δικά μου βήματα και εγώ τα δικά της. Είδε μέρη μέσα από τα δικά μου μάτια, την μύησα σε ένα κομμάτι του κόσμου μου, και εκείνη με τη σειρά της με μύησε στα δικά της κομμάτια.
Έπιασα τον εαυτό μου να μιλά για πρόσωπα του παρελθόντος, να λέει «εδώ είχα έρθει με τον χ» ή «αυτό μου το είχε πει ο τάδε». Και συνειδητοποίησα πόσο μου άρεσε αυτό. Πόσο μου άρεσε να μου μαθαίνουν πράγματα και να με βάζουν στον δικό τους «κόσμο». Και να που τώρα, κυκλοφορώ εγώ σε αυτόν τον κόσμο και τον «μαθαίνω» σε άλλους ανθρώπους. Και είμαι τόσο ανοιχτή στο να μάθω νέους, διαφορετικούς κόσμους πια.
Είναι αυτό, που περπατάς σε γνώριμα μέρη. Σε μέρη όπου έχεις αναμνήσεις. Αλλά τώρα, συμβαίνει το εξής μαγικό. Τα περπατάς ξανά με άλλους συνοδοιπόρους. Τα ξαναγνωρίζεις μέσα από εκείνους. Τα βλέπεις (και) μέσα από τα δικά τους μάτια. Και φαίνονται αλλιώς. Οι νέοι άνθρωποι, δίνουν άλλο χρώμα στα γνώριμα μέρη. Ένα χρώμα, που αρχίζει και σου αρέσει. Που θέλεις να το δεις.
Άλλωστε, στο κείμενο για τη Ρώμη, σου είχα πει ότι οι επισκέψεις στην ίδια πόλη, αλλά με διαφορετική παρέα, θα σε κάνουν να την δεις με «άλλα μάτια».
Οι πόλεις ίδιες. Εμείς όχι. Οι εικόνες ίδιες. Το πώς τις βλέπουμε όχι.
Συνεχίζω, λοιπόν! Περπάτησα με την Μ. έως τις Αποθήκες, εκεί που προβάλλονται πολλές ταινίες του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, και μετά επιστρέψαμε προς την Πλατεία Αριστοτέλους και την «ξενάγησα» στο Ολύμπιον, το κινηματογραφικό «σήμα κατατεθέν» της πόλης. Ανεβήκαμε τις σκάλες, χαζέψαμε τα κινηματογραφικά κάδρα και είδαμε τη θέα από το «Δωμάτιο με θέα». Το Ολύμπιον ήταν άδειο και περιέγραφα στην Μ. πόσο ασφυκτικά γεμίζει κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ. Τον είχα ζήσει και εγώ αυτόν τον πυρετό, έστω και για δυο ημέρες! Θεσσαλονίκη, κόσμος, εισιτήρια, προβολές. (Θα τα θυμηθούμε αυτά σε άλλο post). Η Μ. άκουγε όλα όσα της έλεγα και έπεσε στο τραπέζι η ιδέα να επισκεφτούμε ξανά την πόλη το Νοέμβριο, στο 56ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου.
Οι αγορές
Μετά, ήταν η σειρά της Μ. Με πήγε στις αγορές της Θεσσαλονίκης και συγκεκριμένα στη Στοά Μοδιάνο, στην σκεπαστή αγορά, και στην Αγορά Καπάνι. Οι βόλτες στα εκεί στενάκια ήταν διαφορετικές και μας έκαναν να νιώθουμε ότι ο χρόνος έχει σταματήσει.
Η Αγορά Μοδιάνο είναι μια από τις πιο παραδοσιακές αγορές της πόλης και θα βρεις εκεί ψάρια, μπαχαρικά, τρόφιμα και άλλα πραγματάκια. Η Αγορά Καπάνι είναι επίσης ξεχωριστή και θα βρεις, πέρα από μπαχαρικά, τα οποία κατακλύζουν το χώρο με τη μυρωδιά τους, πολύ ιδιαίτερα αντικείμενα. Καρεκλάκια, τραπεζάκια σκαλιστά, καλάθια και διάφορα άλλα αντικείμενα, ενώ αν ρίξεις και μια ματιά μέσα στα μαγαζάκια θα διαπιστώσεις το πόσο παλιά είναι. Διέκρινα μια, πώς να το πω, τακτοποιημένη ακαταστασία, ένα «οργανωμένο χάος». Και φυσικά, όπως προανέφερα, γύρισα πίσω. Είδα την πόλη υπό μια εντελώς διαφορετική ματιά και στη συνέχεια, η «επιστροφή στον πολιτισμό» μου φάνηκε περίεργη. Σα να ήμουν σε δυο πόλεις την ίδια στιγμή.
Η Άνω Πόλη
Κάπως έτσι αισθάνθηκα και την επόμενη ημέρα, που περπατήσαμε στην Άνω Πόλη. Ναι, καλά διάβασες! Περπατήσαμε! Αυτό για κάποιο λόγο φάνηκε εξαιρετικά περίεργο τόσο στους ντόπιους όσο και στους φίλους μου εδώ. Θα σου αναφέρω ένα παράδειγμα. Φτάσαμε στην Άνω Πόλη (ομολογουμένως ήταν λίγο κουραστικά λόγω ζέστης και ανηφόρας, αλλά άξιζε) και σταματήσαμε στην πλατεία για να ρωτήσουμε πως πάμε στο Γεντί Κουλέ. Ρωτήσαμε τον περιπτερά, ο οποίος μας ενημέρωσε «έχει περπάτημα, σας προειδοποιώ». Πόσο, περπάτημα, ρωτήσαμε εμείς, σκεπτόμενες ότι εννοεί προφανώς μισάωρο και πάνω. «Ε, δεν θα’ναι έξι λεπτά;», μας είπε και χαμογελώντας του λέμε «έξι λεπτά είναι εντάξει, εμείς να καταλάβετε με τα πόδια ήρθαμε από το κέντρο». Ο άνθρωπος, με ύφος έντρομο, μας απάντησε «εσείς ξέρετε». Και κάπως έτσι, συνεχίσαμε την εξάλεπτη πορεία μας, φτάσαμε στο Κάστρο και έπειτα ψάξαμε για το καφέ με την καλύτερη θέα και βρήκαμε αυτό, το «Κάστρα».
Η Άνω Πόλη είναι πολύ ξεχωριστή. Γραφικά στενάκια, σκαλάκια, αυλές, όμορφα κτίρια, κτίρια με χρώμα, μυρωδιές φαγητού από τα σπίτια και μια απίστευτη ηρεμία. Πραγματικά νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε άλλη εποχή.
Τα Λαδάδικα
Επειδή, όπως έχουμε ξαναπεί, τα αυθόρμητα είναι και τα καλύτερα, εκείνες τις ημέρες στα Λαδάδικα είχε Φεστιβάλ Μπίρας. Κόσμος, μπίρα, μουσικές και τα Λαδάδικα έσφυζαν από ζωή! Στην Βαλαωρίτου ήπιαμε ένα ποτό, σε ένα μπαράκι εντελώς καλοκαιρινό, με ήχους reggae, αλλά δυστυχώς αδυνατώ να θυμηθώ το όνομά του! Είδαμε και πυροτεχνήματα. Ο ουρανός να φωτίζεται και εγώ να χαμογελάω (σου έχω πει πόσο μου αρέσουν τα πυροτεχνήματα;)
Τα βιβλία
Σε όλες τις βόλτες μας, μας έκανε εντύπωση το εξής: Τα πολλά βιβλιοπωλεία και τα bazzar βιβλίων. Και φυσικά, η έκθεση βιβλίου στην (ανανεωμένη) παραλία της πόλης. Έτσι, σαν λάτρεις των βιβλίων, δεν θα μπορούσαμε να μην αγοράσουμε ένα από κάθε γωνιά. Σε ένα υπόγειο, μάλιστα, ξετρύπωσα και το δεύτερο μπλοκάκι μου (το ταξιδιωτικό, ξέρεις).
Το ηλιοβασίλεμα
Ηλιοβασίλεμα στη Θεσσαλονίκη έχεις δει; Εάν ναι, τα λόγια είναι περιττά. Εάν όχι, δεν ξέρεις τι χάνεις. Απίστευτα χρώματα, μαγικά, σαν καρτ ποστάλ. Η Μ. αναρωτιόταν «μα είναι να μην ερωτεύεσαι σε αυτή την πόλη» κι εγώ έγνεφα καταφατικά. Συνεχίσαμε κατά μήκος της παραλίας μέχρι να συναντήσουμε τις ομπρέλες. Ποιες ομπρέλες; Αυτές! Οι Μαρίες και η Mary Poppins!
Η βραδιά μας συνεχίστηκε με ένα ποτό στο KitchenBar, στις Αποθήκες, με υπέροχη θέα και ακόμη πιο υπέροχη παρέα, αφού συναντήσαμε και τον Θεσσαλονικιό μας, τον Κώστα! Blog-o-ιστορίες και συζητήσεις για ταξίδια συνόδευσαν το δεύτερο βράδυ μας και κάπως έτσι γράφηκε ο επίλογος ενός πολύ όμορφου διημέρου.
Η teen traveler
Για την Όλγα, σου μίλησα; Η Όλγα είναι μια γλυκύτατη 14χρονη Θεσσαλονικιά, με μεγάλη αγάπη στα ταξίδια. Γνώριζε την Μ. και εμένα μέσα από τα blog μας κι έτσι, όταν ανακοινώσαμε ότι θα επισκεφτούμε τη συμπρωτεύουσα, θέλησε να μας συναντήσει. Την συναντήσαμε λοιπόν, πήγαμε σε ένα κουκλίστικο καφέ, το Candybar. Όνομα και πράγμα, κυριολεκτικά. Έχει φανταστικές σοκολάτες, γλυκάκια και σερβίρει marchmerllow με την παραγγελία σου! Για να μην αναφερθώ στη διακόσμηση. Παραμυθένιο σου λέω! Έτσι, λοιπόν, μέσα σε ένα ιδανικό περιβάλλον, αλλάξαμε απόψεις με την Όλγα για τα ταξίδια, μας ανακοίνωσε ότι σε λίγο καιρό θα πάει στη Γαλλία για summer camp και εντυπωσιαστήκαμε από το πόσο ώριμο μπορεί να είναι ένα παιδί της ηλικίας της. Teens traveling λοιπόν και καλά ταξίδια Όλγα!
Το φαγητό
Ε, Θεσσαλονίκη και φαγητό είναι δυο λέξεις αλληλένδετες. Μεζεδοπωλεία, γεύσεις, κρασάκι, γλυκά. Ευτυχία δηλαδή. Θα σου πρότεινα, λοιπόν, τα εξής δυο μέρη.
- Ουζερί Αριστοτέλους, Στοά Βοσπόρου
Μέσα σε ένα υπέροχο περιβάλλον, ένα ουζερί ξεπροβάλλει. Τραπεζάκια στον κήπο, η διακόσμηση απλή με ένα ξύλινο σύνθετο μέσα στο χώρο να ξεχωρίζει και μια είσοδος, που αν παρατηρήσεις καλύτερα, θα σε εντυπωσιάσει, με δυο μεγάλες και επιβλητικές πόρτες. Όσο για τις γεύσεις; Είναι αυτό που λέμε «ένα κι ένα». Από το ψωμί έως το επιδόρπιο, το προτείνω ανεπιφύλακτα. #nomnom
- Μπακάλικον. Άλλη μια μικρή και ευτυχής ανακάλυψη. Με ιδιαίτερη διακόσμηση (έχω και μια αδυναμία στους διακοσμημένους με τρόφιμα τοίχους) και δίνοντας έμφαση στις λεπτομέρειες (να παρατηρήσεις το χαρτί που θα σου στρώσουν), θα ευχαριστηθείς μεζεδάκια. Extra bonus; Το χειροποίητο ζεστό ψωμί που σου φέρνουν εκείνη τη στιγμή! #nomnom
3. Πέρα από την μπουγάτσα στον “Γιάννη” και στην “Αιμιλία”, μην παραλείψεις να δοκιμάσεις τρίγωνα (και να φέρεις πίσω στους φίλους σου, που σίγουρα θα περιμένουν) τρίγωνα από τον Ελενίδη. #nomnom
Airbnb
Για το τέλος, άφησα την airbnb εμπειρία. Πρόκειται για καταλύματα, με το εξής στοιχείο. Είναι σπίτια ντόπιων, οι οποίοι είτε νοικιάζουν ένα δωμάτιο από το χώρο τους, είτε ολόκληρο τον χώρο. Είναι πολύ πιο οικονομικά από τα ξενοδοχεία και αναλόγως τον ιδιοκτήτη, μπορείς και να πιάσεις συζήτηση μαζί του και να μάθεις λίγα λόγια για τον τρόπο ζωής, για «κρυμμένα μυστικά» κτλ. Στη Θεσσαλονίκη, επιλέξαμε να μείνουμε στο διαμέρισμα της Γιολάντας, που τύγχανε να είναι και πρόσωπο του καλλιτεχνικού χώρου (εγώ ενθουσιάστηκα, να ξέρεις, κι ένας από τους λόγους ήταν τα θεατρικά και κινηματογραφικά βιβλία στη βιβλιοθήκη της). Το διαμέρισμα πεντακάθαρο, ευρύχωρο, ό,τι πρέπει για δυο άτομα και πραγματικά, στο κέντρο της πόλης. (Εάν ενδιαφέρεσαι για παραπάνω στοιχεία, στείλε μου μήνυμα)!
Και κάπως έτσι, κλείνω το παρόν κείμενο. Με τις καλύτερες αναμνήσεις και γεμάτη από τις νέες εικόνες, τους νέους ανθρώπους, τις νέες, διαφορετικές στιγμές.
Είδες για να ταξιδεύεις; Μόνο όμορφα πράγματα συμβαίνουν 🙂
