ΕΧΟΥΜΕ ΓΕΝΕΘΛΙΑ!!

Να’μαστε και πάλι εδώ!! Τα δυο του κεράκια σβήνει το blogaki, τα 30 εγώ.

Ακόμη ένας χρόνος πέρασε. Αρκετά γεμάτος και σίγουρα καθοριστικός, αφού το αισθάνομαι, ότι θα διαμορφώσει τα επόμενα χρόνια. Και για το blog αυτό, αλλά και για εμένα προσωπικά. Άλλωστε, το έχουμε πει. Αυτό κι εγώ είμαστε ένα!

Λένε ότι τώρα ξεκινά η πιο ωραία και δημιουργική δεκαετία. Λες; Λένε ότι είναι η πιο δημιουργική και η πιο ώριμη. Άλλοι, πάλι, λένε ότι σαν την προηγούμενη δεν έχει. Η προηγούμενη ήταν πιο ανέμελη, ενώ σε αυτή καλείσαι να πάρεις αποφάσεις ζωής, να δεις τι πραγματικά θέλεις και τι δεν θέλεις.

Χμ. Ποιον να ακούσεις; Ποιο γκρουπ από τα δύο; Ξέρεις κάτι; Μην ακούς κανέναν! Κι εγώ, για να πω την αλήθεια, είμαι κάπου μοιρασμένη στα δυο. Ή μάλλον, είμαι και τα δυο. Είμαι και ανέμελη, είμαι και πιο ώριμη. Αισθάνομαι και δημιουργική και πιο σίγουρη για το τι θέλω στη ζωή μου. Αλλά αυτό το “αποφάσεις ζωής” ακούγεται λίγο πιεστικό, λίγο αυστηρό. Τι θα πει “αποφάσεις ζωής”; Ποιος ξέρει τι του επιφυλάσσει η ζωή, ώστε να τα προγραμματίσει όλα και να πάρει τις “αποφάσεις”; Μήπως γι αυτό συναντώ συχνά δυστυχισμένους ανθρώπους; Ανθρώπους που πιέστηκαν να “αποφασίσουν” επειδή μεγάλωναν, πήραν έτσι τις λάθος αποφάσεις και κατέληξαν δυστυχισμένοι; Μήπως γι αυτό οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι που γνωρίζω είναι αυτοί που αισθάνονται “ελεύθεροι” μέσα τους, “ελεύθεροι” στην ψυχή, καθορίζουν οι ίδιοι τη ζωή τους, χωρίς να αφήνουν κανένα “πρέπει” να κάνει κουμάντο στη ζωή τους;

Αυτοί, λοιπόν, οι άνθρωποι είναι αυτοί οι οποίοι, όποτε τους κάνω κουβέντα για το μακροπρόθεσμο μέλλον, όποτε δηλαδή αναφέρω εκφράσεις όπως “αν αποφασίσω αυτό, πως θα είμαι σε πέντε χρόνια;” ή “δεν θέλω να κάνω αυτό, γιατί μελλοντικά ίσως το μετανιώσω”, σπεύδουν να με διορθώσουν: “Μα ποιος ξέρει τι θα γίνει σε πέντε χρόνια; Θέλεις κάτι τώρα; Είσαι σίγουρη ότι αυτό είναι που θέλεις τώρα; Κάνε το και άσε το μετά. Μετά μπορεί να το μετανιώσεις, μπορεί όμως να είναι και η πιο σωστή απόφαση. Και βασικά, γιατί να το μετανιώσεις; Και να μη βγει εκεί που περιμένεις τώρα, μπορεί να σε βγάλει κάπου διαφορετικά, εξίσου όμορφα”. Και εντάξει, προφανώς αναφέρομαι σε αποφάσεις σωστά μελετημένες και καλά ζυγισμένες. Δεν αναφέρομαι στο να κάνεις βουτιά στο κενό χωρίς αλεξίπτωτο.

Το σημαντικότερο, τελικά, πλέον είναι να γνωρίζουμε που θέλουμε να πάμε. Το πώς  θα το βρούμε. Αλλά το που είναι το σημαντικότερο. Και με ποιους. Και να ξεκινάμε σιγά σιγά να οδηγούμε τις καταστάσεις προς τα εκεί.

Οι άνθρωποι παίζουν τόσο μεγάλο ρόλο σε όλα! Οι άνθρωποι είναι εκείνοι που δίνουν χρώμα και νόημα σε πολλά από όσα κάνουμε. Λένε, επίσης, ότι αυτό που αξίζει είναι το ταξίδι κι όχι ο προορισμός. Και συμφωνώ! Αλλά το δικό μου ταξίδι αξίζει περισσότερο όταν έχω δίπλα μου τους σωστούς συνοδοιπόρους. Ο προορισμός μπορεί να αλλάξει. Δεν φοράμε παρωπίδες για να μην κοιτάμε δεξιά και αριστερά. Ο δρόμος μπορεί να αλλάξει, να βγει από την κλασική διαδρομή και να κάνει μια στροφή. Γι αυτό δεν ζούμε, όμως; Για αυτές τις αυθόρμητες στάσεις, που αλλάζουν ίσως το στόχο ή τον τροποποιούν ή σε κάνουν να αναθεωρείς πολλά από όσα πίστευες έως τώρα; Διαφορετικά, πως θα ζούσαμε; Σαν ρομποτάκια; Προγραμματισμένα να ζήσουν με έναν χ τρόπο;

Ο χειρότερός μου εφιάλτης μάλλον. Η στασιμότητα και τα προγραμματισμένα βήματα. Πότε θα ζήσουμε, εάν όχι τώρα; Πότε θα ρισκάρουμε, εάν όχι τώρα; ΜΕ. Χρησιμοποιώ πληθυντικό γιατί πιστεύω ότι το ταξίδι της ζωής είναι πιο όμορφο όταν το μοιράζεσαι.

Μάλλον ξεκίνησα να πολυλογώ πάλι. Ε, αφού το ξέρεις, με πιάνει μια τάση φιλοσοφίας στα γενέθλια. Αυτό που θέλω να πω, και είναι το βασικότερο, είναι να μη χάνεις χρόνο. Να μη χάνεις χρόνο από τα όνειρά σου και από τα θέλω σου. Πολλές φορές, τα όνειρα μπορεί να σε τρομάζουν. Αλλά ίσως είναι καλύτερα έτσι, από το να μην έχεις όνειρα. Καλύτερα να είναι μεγάλα και να σε τρομάζουν, γιατί έστω και λίγο να τα αγγίξεις, θα είσαι ευτυχισμένος. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να φοβάσαι. Για να μην εξερευνάς τους δρόμους που ανοίγονται μπροστά σου, για να μην ανοίγεις τις πόρτες που βρίσκονται μπροστά σου. Μη χάνεις χρόνο, λοιπόν! Ονειρέψου, βάλε στόχους, πάρε και όλους όσοι αξίζει να είναι στο πλάι σου, και προχώρα. Γιατί ναι, η ζωή είναι μικρή. Είναι μικρή για να μετανιώνεις και για να σκέφτεσαι στα βαθιά σου γεράματα για όσα δεν έζησες επειδή φοβήθηκες.

Και να σου πω κάτι; Θα βγει, δεν μπορεί.

Χρόνια μας πολλά λοιπόν! Χρόνια ποιοτικά και δημιουργικά. Γεμάτα εικόνες και συναισθήματα. Αυτά και είμαι καλά 🙂

ΥΓ: Αισθάνομαι πολύ τυχερή που κι αυτή η χρονιά είχε πολλά ταξίδια και όμορφους ανθρώπους να τα μοιραστώ. Συνηθίζω να συνδέω μέρη και εικόνες με ανθρώπους και στιγμές και αυτή η χρονιά είχε πολλές τέτοιες «συνδέσεις». Cheers!