Κατσε να σου πω μια ιστορια! Let me tell you a story!

Κάτσε να σου πω μια ιστορία. Ήταν τότε που ταξίδεψα με τρένο, από το Μιλάνο στη Βενετία. Και ήταν τότε που συνειδητοποίησα πόσο περιττές είναι τελικά οι λέξεις στην επικοινωνία! Και ποιος είπε ότι για να συνεννοηθούν δυο άνθρωποι πρέπει να μιλούν την ίδια γλώσσα; Καθόμουν, που λες, στη θέση μου και απέναντι μου έκατσε ένας κύριος με μια γυναίκα. Δεν θυμάμαι πως, πιάσαμε την κουβέντα. Μιλούσαμε για τουλάχιστον μισή ώρα, για να μη σου πω και παραπάνω.

-Σε ποια στάση θα κατέβεις;
-Βενετία
-Πώς και πας εκεί;
-Για ταξίδι αναψυχής. Εσείς; Που πάτε;
-Στο Μέστρε. Με τη γυναίκα μου. Για δουλειά. Πολύ ακριβή η Βενετία. Το Μέστρε είναι μόλις 10 λεπτά από τη Βενετία και πολύ πιο οικονομικό. Γι αυτό και το προτιμούν οι επισκέπτες.
-Α ωραία. Θα το έχω υπόψιν.
-Έχεις άλλα αδέρφια;
-Ναι, ένα.
-Αγόρι ή κορίτσι; Μεγαλύτερο;
-Αγόρι, 6 χρόνια μεγαλύτερος. Εσείς έχετε παιδιά;
-Ναι, δυο. Το ένα σπουδάζει Μιλάνο, είχαμε πάει να το δούμε. Πάντως, η Βενετία είναι πανέμορφη. Η πλατεία του Σαν Μάρκο… και οι γόνδολες… Ακριβά βέβαια.

Α! Ξέχασα να σου πω. Εκείνος δεν μιλούσε αγγλικά, εγώ δεν μιλούσα αλβανικά. Κι όμως. Ο παραπάνω διάλογος είναι πέρα για πέρα αληθινός. Πραγματοποιήθηκε με νοήματα και παντομίμα. Λέξεις όπως ‘ακριβό’, ‘όμορφο’, τις επικοινωνούσαμε με τις ίδιες κινήσεις! Το σκεφτόμουν μετά όλο αυτό και συνειδητοποίησα ότι αν οι άνθρωποι θέλουν, μπορούν να συνεννοηθούν, ακόμη κι αν δεν μιλούν την ίδια γλώσσα. Αρκεί να μοιράζονται την ίδια θέληση ή ακόμη κοινές εμπειρίες και κοινά όνειρα. Πάντα θα υπάρχει ένα σημείο σύνδεσης. Αρκεί να προσπαθήσεις να το δεις. Και, ίσως, τελικά να πρέπει να δίνουμε λίγο παραπάνω προσοχή στον συνάνθρωπο. Μερικές φορές, έστω και ένα βλέμμα μπορεί να είναι αρκετό για να περιγράψει όσα οι λέξεις δεν μπορούν.

 Νομίζω άρχισα να φιλοσοφώ. Δεν φταίω εγώ. Ήμουν ‘παιδί’ του Βέλτσου.

 

Υ.Γ: Οι φωτογραφίες είναι από Μιλάνο και Βενετία. Θα ακολουθήσουν και αναλυτικά ποστ! Αλλά περίμενε λίγο, τώρα σου ετοιμάζω τα κάστρα και τους δράκους!

 

 

Let me tell you a story. It was back then when I travelled from Milan to Venice by train. And it was back then when I realized how unnecessary are words sometimes. Who said that in order for two people to communicate, a common language is needed? So, I was sitting in my seat and a man came and sat with a woman right opposite. I do not remember exactly how, but we did started talking.

-Which is your stop?
-Venice
-How come?
-Just a trip. Where are you going?
-To Mestre with my wife. For work. Venice is extremely expensive. Mestre is just 10 minutes away and much more reasonable concerning costs. That is why visitors prefer to stay there.
-Oh nice. I will keep it in my mind.
-Do you have a brother or a sister?
-Yes, a brother.
-Is he older?
-Yes, 6 years older. Do you have children?
-Yes, two. The one studies at Milan, we went for a visit. So, Venice is beautiful… La piazza de San Marco… the gondola… Very expensive though.

Oh! I forgot to mention. He wasn’t speaking english, I wasn’t speaking albanian. But, this dialogue did happen! By gestures and a bit of pantomime. We could easily describe words such as ‘expensive’, ‘beautiful’, ‘older’. Afterwards, I was thinking about this and I realized that if people want, they can communicate, even if they don’t speak the same language. Maybe it is enough to share common willingness, common dreams, experiences and a common passion! You can always find a connection. And maybe sometimes we should pay more attention to the people around us. Maybe just a look can be enough to describe what words cannot.

I think I started to philosophize. I am going to stop now!