ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ
Τον Οκτώβριο επισκέφτηκα την Κωνσταντινούπολη. Ένα ταξίδι το οποίο ήθελα να κάνω εδώ και πολύ καιρό. Η Πόλη είναι ένας προορισμός διαφορετικός! Ιδιαίτερος! Ήξερα ότι θα αντικρύσω κάτι πολύ διαφορετικό από τον κλασικό ευρωπαϊκό αέρα άλλων πόλεων. Και έπεσα μέσα.
Θα παραλείψω τις κλασικές περιγραφές για τα αξιοθέατα. Όλοι τα ξέρουμε λίγο-πολύ και μπορείς να τα βρεις και σε έναν ταξιδιωτικό οδηγό. Σε αυτό το post θέλω να μεταφέρω εικόνες και σκέψεις από όσα μου έκαναν εντύπωση, τα οποία δεν διάβασα στον οδηγό μου. Το ξενοδοχείο μου ήταν κοντά στην πλατεία Taxim. Πλησιάζοντας εκεί, ήμουν κάπως διστακτική για το τι θα αντικρύσω, έχοντας στο μυαλό μου τις εικόνες που μετέδιδαν τα δελτία ειδήσεων από τις ταραχές το καλοκαίρι. Διαπίστωσα, ωστόσο, για άλλη μια φορά, πόσο υπερβάλλουν τα μίντια! Η Taxim ήταν ήσυχη. Αρκετά εμπορική, με πολλά εστιατόρια, τα οποία θεωρώ ότι ήταν αυτό που λέμε ‘τουριστικά’. Σχετικά χαμηλή ποιότητα φαγητού και με υψηλές τιμές. Πολύ κοντά ο δρόμος Istiklal, κάτι σαν την αντίστοιχη Ερμού, με πολλά μαγαζιά και καφέ. Αφού τον περπατήσεις μέχρι το τέρμα και φτάσεις στον Γαλατά, πρέπει οπωσδήποτε μετά να εξερευνήσεις τα στενάκια, αριστερά και δεξιά του δρόμου! Εγώ προσωπικά, λατρεύω να ‘χάνομαι’ σε μικρά δρομάκια- πάντα ανακαλύπτω μικρούς θησαυρούς! Εκεί βρίσκεται η μαγεία ενός ταξιδιού! Έτσι και εκεί. Βρήκα μικρά καφενεδάκια, με ‘παρείστικο’ αέρα και ξύλινα τραπεζάκια. Εκεί ήταν που ήπια και τον πρώτο μου τούρκικο καφέ! Ο τρόπος με τον οποίο στον σερβίρουν είναι πολύ ξεχωριστός! Σε ένα δισκάκι, ο καφές, με ένα λουκουμάκι (τι κρίμα που δεν τρώω λουκουμάκια) και ένα άλλο κοκκινωπό υγρό, το οποίο είναι κάτι μεταξύ αφρού και ατμού, μυρίζει ωραία και πιτσιλάει! Ε, αυτό είπα θα το δοκιμάσω. Ευτυχώς, όμως, που σήκωσα το βλέμμα μου και είδα τον σερβιτόρο να μου κάνει νοήματα. Του είπα ότι δεν καταλαβαίνω τι λέει (πάλι με νοήματα) και πλησίασε, λέγοντας μου ότι αυτό το κόκκινο υγρό δεν πίνεται, είναι για ντεκόρ!
Εκεί στα στενάκια, ανακάλυψα και ένα χαμάμ! Κλασικό, παραδοσιακό τούρκικο χαμάμ. Σκέφτηκα ότι δεν γίνεται να είμαι στην Τουρκία και να μην το επισκεφτώ! Και αναρωτιόμουν το πως θα είναι. Το ίδιο βράδυ, λοιπόν, έπειτα από μια μέρα γεμάτη βόλτες και αξιοθέατα και γεμάτη υπερένταση, αποφάσισα να προσφέρω στον εαυτό μου το πιο χαλαρωτικό τέλος. Μπήκα μέσα και με υποδέχτηκε μια εύσωμη κυρία. Χαμογελούσα γιατί προσπαθούσαμε να συνεννοηθούμε με κινήσεις, εφόσον δεν γνώριζε καλά αγγλικά! Η κυρία, με οδήγησε με αποφασιστικότητα στους χώρους και με παντομίμα μου εξηγούσε τι θα κάνω. Την ακολούθησα, λοιπόν, στον μεγάλο μαρμάρινο χώρο, όπου κάθεσαι και χαλαρώνεις. Εγώ δεν μπόρεσα να χαλαρώσω εύκολα γιατί παρατηρούσα συνεχώς γύρω μου! Ένας Τούρκος γύρω στα 50 με μουστάκι και με σωματότυπο που δεν υπόσχεται πολλά, είχε τελικά τόση δύναμη, που έβαζε κάτω 5 νέους μαζί. Δεν θα γίνω πιο περιγραφική, γιατί αν αρχίσω να παραθέτω λεπτομέρειες, θα γεμίσω μια σελίδα (να έχεις και κάτι να περιμένεις όταν και εάν πας). Θα σου πω απλά ότι τελικά, οι θερμοί μαρμάρινοι χώροι σε χαλαρώνουν τόσο, που δύσκολα θα καταφέρεις να φτάσεις μετά στο ξενοδοχείο σου! Ένα μικρό tip- να πάρεις μαγιό μαζί σου.
Μια μέρα ήμουν στην Πόλη και παρατήρησα ότι ο Ιμάμης καλεί τους πιστούς σε προσευχή πέντε φορές την ημέρα. Το κάλεσμα ακούγεται σχεδόν σε όλη την Πόλη και εκεί είναι που συνειδητοποιείς ότι έχεις επισκεφτεί έναν διαφορετικό πολιτισμό. Οι πιστοί, προτού μπουν στο Τζαμί, βγάζουν τα παπούτσια τους (το ίδιο και οι τουρίστες) και πλένουν τα πόδια τους στις βρυσούλες. Οι γυναίκες έχουν ειδικά διαμορφωμένο χώρο για να προσεύχονται, ξεχωριστά από τους άντρες. Και οι γυναίκες τουρίστριες απαγορεύεται να εισέλθουν χωρίς μαντήλι το οποίο να καλύπτει το κεφάλι τους.
Το ίδιο απόγευμα πήγα βόλτα στο Βόσπορο με πλοιάριο. Το χρώμα από τη δύση του ηλίου την έκανε ακόμη πιο ατμοσφαιρική! Πέρασα από το διάσημο Πανεπιστήμιο του Βοσπόρου, στην ευρωπαϊκή του πλευρά. Στη συνέχεια, είδα και τη γέφυρα, η οποία ενώνει την ευρωπαϊκή με την ανατολική πλευρά, συνδέοντας τη Μαύρη Θάλασσα με τη Θάλασσα του Μαρμαρά. Είναι ο πορθμός που χωρίζει δύο ηπείρους! Ευρώπη και Ασία τόσο κοντά!
Το βράδυ, για φαγητό, πήγα στην Besiktas, γραφική περιοχή, δίπλα στον Βόσπορο. Να πας οπωσδήποτε για φαγητό στο εστιατόριο Hanedan. Έχει όροφο για ψάρι και διαφορετικό όροφο για κρέας. Η θέα είναι το ίδιο μαγευτική. Εγώ προτίμησα κρέας και αυθεντική τοπική κουζίνα. Κεμπάπ και ντολμαδάκια! Ήταν πεντανόστιμα και από τιμή, το ίδιο (για να μη πω και πιο οικονομικά) από την Taxim. Παρόμοια με την Besiktas είναι και η περιοχή Ortakoy, λίγο πιο δίπλα.
Οι φίλοι μου από Αθήνα μου είχαν ήδη παραγγείλει μπαχαρικά. Από που αλλού φυσικά; Από την περίφημη Αιγυπτιακή αγορά! Άπειρα μπαχαρικά χρωματιστά μαζεμένα! Επίσης, βρίσκεις σαπούνια, κοσμήματα και ναργιλέδες. Αλλά εγώ εντυπωσιάστηκα με τα μπαχαρικά και τα καρυκεύματα! Τα βλέπεις και φαντάζεσαι τόσες διαφορετικές γεύσεις…! Αγόρασα λοιπόν διάφορα, και όταν τα χρησιμοποίησα στην Αθήνα, τα φαγητά, ήταν πολύ πιο νόστιμα! Ήταν, μου φάνηκε ότι ήταν, δεν ξέρω! Έχοντας στο μυαλό μου, όμως, τις εικόνες και τις μυρωδιές από την Αγορά, σίγουρα ήταν!
Δεν μπορείς, φυσικά, να μην πας στο Kapali Carsi ή αλλιώς το Μεγάλο Παζάρι. Εντάξει. Εκεί, μπορείς να περιπλανιέσαι για ώρες! Είναι μία από τις παλαιότερες και μεγαλύτερες κλειστές αγορές στον κόσμο, καλύπτει γύρω στους 60 δρόμους και μπορείς να βρεις τα πάντα! Τσάντες, κοσμήματα, διακοσμητικά, ρούχα, χαλιά, είδη σπιτιού. Θέλω εδώ να τονίσω ότι, ενώ όλοι με συμβούλευαν να κάνω παζάρια με τους μαγαζάτορες μέχρι τελικής πτώσης, διαπίστωσα ότι δεν είναι ακριβώς έτσι. Στα μαγαζιά με αυθεντικά δερμάτινα και με ασημένια κοσμήματα παζάρευαν μέχρι ένα σημείο. Από το σημείο εκείνο δεν έπεσαν, όσο δύσκολη και αν το έπαιξα. Μου έλεγαν ‘ok, bye’, αδιαφορώντας για το αν τελικά έφυγα. Εκεί που σε παίρνει για γερό παζάρι είναι στα αντικείμενα πολύ χαμηλής αξίας ή στα δερμάτινα-μαϊμούδες. Βέβαια, μέσα σε λίγη ώρα και έχοντας γυρίσει κάποια μαγαζιά, μπορείς πλέον να ξεχωρίσεις ποια έχουν προϊόντα ποιότητας και ποια όχι. Σε προειδοποιώ βέβαια ότι είναι λαβύρινθος!
Τώρα θα φτάσω στην αγαπημένη μου περιοχή. Το Φανάρι. Εκεί είναι και η Μεγάλη του Γένους Σχολή, την οποία δυστυχώς βρήκα κλειστή γιατί ήταν αργία (28η Οκτωβρίου). Ένα επιβλητικό κόκκινο κτίριο, το οποίο καθόμουν και χάζευα αρκετή ώρα. Και σκεφτόμουν ότι στέκομαι απέναντι από το αρχαιότερο σε λειτουργία εκπαιδευτικό ίδρυμα του ελληνισμού. Θα ήθελα πολύ να την έχω πετύχει ανοιχτή, να μπω μέσα και να μιλήσω με τους δασκάλους. Θα ήταν σα να ζεις ιστορικές στιγμές.
Πολύ όμορφη συνοικία. Με ιδιαίτερο χρώμα. Περπατούσα στα στενά και αισθανόμουν δέος. Έχει ένα μελαγχολικό ύφος. Μελαγχολικά γλυκό θα έλεγα καλύτερα. Στην φωτογραφία θα δεις μια γωνιά με αντίκες που τράβηξε την προσοχή μου!
Την τελευταία ημέρα διαμονής μου στην Τουρκία πήγα στα Πριγκιπονήσια, περίπου 1 ώρα μακριά από την Πόλη. Στην Χάλκη, όπου βρίσκεται η Θεολογική Σχολή και αποτελεί-πραγματικά- ένα ησυχαστήριο και έναν τόπο γαλήνιο, και στην Πρίγκιπο, η οποία είναι εντελώς τουριστική. Έκανα βόλτες εκεί, χάζεψα στα στενάκια και πέρασα με άμαξα (κάνεις το γύρο του νησιού έτσι) από πολύ όμορφες γειτονιές. Ωστόσο, να είσαι προετοιμασμένος για συνωστισμό. Και να μην πας στα Πριγκιπονήσια, δεν χάνεις κάτι. Προτιμότερο είναι να περιπλανηθείς στην Πόλη.
Στην Κωνσταντινούπολη μου έκανε θετική εντύπωση η ευγένεια των κατοίκων. Όλοι ανεξαιρέτως, σε μαγαζιά, σε εστιατόρια, ήταν πολύ ευγενικοί και πρόθυμοι να σε εξυπηρετήσουν, ακόμη κι αν δεν γνώριζαν καλά αγγλικά. Μοναδική εξαίρεση, οι ιδιοκτήτες ορισμένων μαγαζιών στο Μεγάλο Παζάρι, οι οποίοι δεν είχαν και ιδιαίτερη όρεξη για παζάρια και ήταν απλώς αδιάφοροι και αγέλαστοι.
Στα αρνητικά, η οδηγική συμπεριφορά. Όταν ήμουν σε ταξί ένιωθα ότι είμαι ήρωας σε videogame και κάνω αγώνες με το αυτοκίνητο! Οι οδηγοί δεν λαμβάνουν υπόψη φανάρια ή πεζούς και προτεραιότητα έχει απλά, αυτός που προλαβαίνει. Ακόμη και οι πεζοί, περνούσαν τους δρόμους με το ανθρωπάκι κόκκινο. Και κόρνες! Πολλές κόρνες. Δεν προλάβαινε το ταξί να σταματήσει με τα alarm στο ξενοδοχείο μου, ο πίσω οδηγός πατούσε κόρνα συνεχόμενα, ενώ έβλεπε ότι κατεβαίνει επιβάτης! Θυμάμαι, ενώ περπατούσα μια ημέρα στον πεζόδρομο της Istiklal και κοιτούσα κάτω χαμένη στις σκέψεις μου (λάθος, πρέπει να είσαι πάντα σε εγρήγορση), είχα τη φώτιση να σηκώσω το βλέμμα μου και να δω ένα βανάκι να έρχεται κατά πάνω μου, χωρίς να δείχνει να έχει σκοπό να στρίψει λίγο το τιμόνι. Οπότε, το έκανα εγώ το παραπέρα βήμα. Στην ίδια βόλτα, λίγο μετά, ένα λεωφορείο πέρασε ξυστά δίπλα μου, μπορεί και να με ακούμπησε λίγο ο καθρέφτης του. Νομίζω ότι μετά από την Πόλη, σταμάτησα να θεωρώ τους Έλληνες τους χειρότερους οδηγούς!
Επίσης, προσοχή στα ταξί! Κάποιοι θα προσπαθήσουν να σε χρεώσουν υπερβολικές τιμές για βόλτες που κοστίζουν λιγότερο από τα μισά από όσα ζητάνε. Να ρωτήσεις το ξενοδοχείο για το μέσο κόστος διαδρομών ή τον tour guide ή κάποιον που να ξέρει να σε συμβουλέψει.
Να μην ξεχάσω! Να φας οπωσδήποτε κουλούρι από πλανόδιο! Αυτό με συμβούλεψε ο αδερφός μου, ο οποίος είχε επισκεφτεί την Πόλη πριν από εμένα. Εκεί, οι πλανόδιοι, είτε που θα πουλούν τα κουλούρια σε όμορφα καροτσάκια, είτε που θα κυκλοφορούν μέσα στο πλήθος, κρατώντας επιδέξια τον δίσκο πάνω στο κεφάλι τους! Το κωνσταντινουπολίτικο κουλούρι μου φάνηκε το πιο γευστικό και αφράτο που έχω φάει. Ίσως γιατί τρώγωντάς του και περπατώντας κατά μήκος του Βοσπόρου αποκτά άλλη γεύση. Πόσο δίκιο είχε ο αδερφός μου!
Και φυσικά, να φας μπακλαβαδάκια. Ένα διάσημο μέρος για μπακλαβαδάκια είναι το μαγαζί Güllüoğlu. Αυτό θα σου προτείνουν πολλοί, ώντας από τα πιο γνωστά και με μακρά ιστορία. Εγώ θα αποτελέσω εξαίρεση εδώ και θα σου πω ότι δεν μου άρεσαν ιδιαίτερα. Κάπως στεγνά και άνοστα. Έφαγα πολύ ωραιότερα σε διάφορα μαγαζάκια, όχι τόσο διάσημα. Από αυτά που τα ανακαλύπτεις τυχαία και μετά δεν θυμάσαι πως να ξαναπάς.
Ο ανατολίτικος αέρας θα σου μείνει σίγουρα αξέχαστος!
Maria
Χρήσιμα links (στα οποία μπορείτε να δείτε τα βασικά αξιοθέατα)
http://www.lonelyplanet.com/turkey/istanbul/sights
http://travel.nationalgeographic.com/travel/city-guides/istanbul-must-dos/