ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΠΑΣ ΜΑΚΡΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΑΞΙΔΕΨΕΙΣ

Μερικές φορές δεν χρειάζεται να πας μακριά για να ταξιδέψεις. Το μόνο που χρειάζεται να κάνεις είναι να μπεις στο αυτοκίνητό σου και να οδηγήσεις στην παραλιακή. Κι όπου σε βγάλει. Πίστεψέ με, πάντα υπάρχει κάτι νέο να ανακαλύψεις και πάντα θα υπάρχει ένα ηλιοβασίλεμα που δεν έχεις δει.

Ένα Σάββατο που πέρασε, λοιπόν, πέρασα μια υπέροχη ημέρα, εντελώς απλή αλλά και τόσο ξεχωριστή. Είναι αυτό, που ακόμη και τα ίδια πράγματα να κάνεις, όταν τα κάνεις με συγκεκριμένους ανθρώπους, τα βλέπεις και τα βιώνεις διαφορετικά.

Μπήκαμε στο αμάξι, πήραμε καφέ και πρωινό από συνοικιακό φούρνο και ξεκινήσαμε. Οδήγηση στην παραλιακή με κατεύθυνση το Λαγονήσι και όπου μας βγάλει. Βουτιά σε παραλία στο Λαγονήσι, ένα ομολογουμένως πολύ καλό κοκτέιλ daiquiri λεμόνι και έτοιμοι για την επόμενη στάση. Λεγραινά. Φανταστική παραλία, κάπως άγρια κι ένας ουρανός σαν πίνακας ζωγραφικής. Λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα, βουτιά και εκεί, μαθήματα για το πώς να είσαι κάτω από το νερό χωρίς να κρατάς τη μύτη σου (ναι, το ομολογώ), η ανατριχίλα στο δέρμα μετά από το κρύο και η αναμονή για να δεις την πιο όμορφη σύνθεση χρωμάτων. Εκεί, καθισμένη στο πετρώδες έδαφος, κουκουλωμένη με την πετσέτα, αντίκρισα ένα από τα πιο όμορφα, πραγματικά, και επιβλητικά ηλιοβασιλέματα που έχω δει ποτέ. Τα μάτια μου παρέμειναν κολλημένα εκεί, στον ήλιο και τον έβλεπα σιγά σιγά να χάνεται, να κρύβεται. Ίσως ήταν η πρώτη φορά που έκατσα και παρατήρησα αυτή την σταδιακή κίνηση. Μαγεία!

Βραδάκι πλέον, αποχαιρετήσαμε την παραλία, με μια μικρή δόση μελαγχολίας και κατευθυνθήκαμε προς Σαρωνίδα. Φαγητό και σινεμά στον θερινό Ορφέα. Ξέρεις, αν με παρακολουθείς, την αγάπη μου για τον κινηματογραφικό κόσμο και ο Ορφέας είχε μπει στη λίστα. Γνώρισα μάλιστα και τον ιδιοκτήτη, με τον οποίο είχα μιλήσει για τις ανάγκες ενός ρεπορτάζ.

Επιστροφή στα γνώριμα εδάφη, παγωτό (του ενός κιλού) και ταινία στο σπίτι.

Ναι, δεν είχε κάτι συγκλονιστικό αυτή η ημέρα. Είχε απλές, καθημερινές στιγμές. Αλλά μερικές φορές, αυτές τις στιγμές, τις τόσο απλές, τις αισθάνεσαι τόσο ξεχωριστές. Λες και δεν έχεις ξαναδεί ηλιοβασίλεμα. Λες και δεν έχεις πάει ξανά σε θερινό σινεμά. Αλλά υπάρχει κάτι, το απροσδιόριστο, (αν και μέσα σου το προσδιορίζεις), που τις κάνει ιδιαίτερες.

Είναι ίσως που ανακαλύπτεις την πόλη σου. Που την εξερευνάς, που εντυπωσιάζεσαι γιατί ‘πως είναι δυνατόν να μην ήξερες αυτό το μέρος’ ή να το ήξερες αλλά να μην είχες πάει ποτέ. Που σπας την ρουτίνα και την βαρετή πλευρά της καθημερινότητας και αφήνεσαι. Απολαμβάνεις κάθε στιγμή της διαδρομής και δυναμώνεις κάθε τραγούδι που σου αρέσει στο ραδιόφωνο. Με ανοιχτά παράθυρα.

Για αυτό σου λέω. Δεν χρειάζεται πάντα να πηγαίνεις μακριά για να «ταξιδέψεις». Μια καλή παρέα κι ένα αυτοκίνητο αρκούν. Γιατί τα μέρη που βλέπουμε μαζί είναι ομορφότερα. Το έχω πει και το ξαναλέω.  Συμφωνείς;