Τα 10+1 πραγματα που δε μου αρεσουν στα ταξιδια!
Ναι. Και όμως. Υπάρχουν μερικά πράγματα που δεν μου αρέσουν στα ταξίδια. Πώς γίνεται αυτό, θα μου πεις. Γίνεται. Ακόμη και σε κάτι που λατρεύουμε, υπάρχουν μικρά πραγματάκια που μας ενοχλούν λίγο. Στη μητέρα μου, ας πούμε δεν αρέσει να κάθεται πολλές ώρες στο αεροπλάνο γιατί είναι υπερκινητική. Ο αδερφός μου δεν πετάει ποτέ με ενδιάμεση πτήση γιατί φοβάται μη χάσει τη βαλίτσα του. Έκατσα λοιπόν και σκέφτηκα τι είναι αυτό που δεν αρέσει σε εμένα. Διαπίστωσα ότι είναι διάφορα μικρά πράγματα και μπορεί να ταυτίζεσαι με κάποια. Πάμε να δούμε;
1. Δεν μου αρέσει να πακετάρω light. Ναι, το παραδέχομαι, δεν είμαι light traveler και όποτε πρέπει να γίνω, με δυσκολεύει. Πάντα, βέβαια, καταλήγω να μην χρησιμοποιώ τα μισά πράγματα από όσα παίρνω και δηλώνω «την επόμενη φορά θα πάρω δυο πράγματα μαζί…» αλλά η ιστορία επαναλαμβάνεται.
2. Όταν πάλι, πακετάρω κανονικά και πρέπει να κουβαλήσω εγώ την βαλίτσα στα αεροδρόμια και στα μετρό, πάλι δυσκολεύομαι. Δεν θα ξεχάσω τότε στα πηγαινέλα στο Λονδίνο, που κουβαλούσα την 23 κιλών (μπορεί και λίγο παραπάνω) βαλίτσα μου στις σκάλες του μετρό. Ή τότε στο Άμστερνταμ, την πρώτη φορά που πήγα, που την ανέβασα τέσσερις ορόφους. Ναι. Τέσσερις. Τα κτίρια εκεί δεν έχουν ασανσέρ. Ήταν και αιχμηρές οι σκάλες, από αυτές που δεν χωρά ολόκληρο το πόδι σου.
3. Και εντάξει. Πακέταρα. Light ή μη light. Δεν θέλω να την χάνω. Ποιος θέλει, θα μου πεις; Όσες φορές την έχω χάσει είναι ευτυχώς στην επιστροφή στην πόλη μου. Ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι να μην βγει η βαλίτσα μου στον ιμάντα όταν φτάνω στον προορισμό. Μόνο όταν την δω, ηρεμώ απόλυτα και ξεκινάω το ταξίδι μου! Πλέον, βέβαια, προνοώ και πάντα έχω στην χειραποσκευή δυο-τρια πράγματα πρώτης ανάγκης! Να το κάνεις και εσύ αυτό, θα σου φανεί χρήσιμο!
4. Δεν μου αρέσει το πολύ πρωινό ξύπνημα για ταξίδι όταν επιστρέφω από κάπου. Στο πήγαινε δεν με ενοχλεί φυσικά, το απολαμβάνω ακόμη και με δυο ώρες ύπνο να είμαι. Γιατί έχω κάτι να περιμένω!
5. Με εκνευρίζουν ιδιαίτερα οι τουρίστες που βγάζουν σέλφι σε ΚΑΘΕ μνημείο. Στο πρόσφατο ταξίδι μου στην Πομπηία, ήταν μια κυρία η οποία έβγαζε φωτογραφία, χαμογελώντας πλατιά, σε ΚΑΘΕ σημείο. Σε κάθε.
6. Με εκνευρίζουν επίσης όσοι μιλούν πολύ δυνατά στα μέσα μεταφοράς και κυρίως στο αεροπλάνο. Το έχουμε πει, εγώ ηρεμώ και χαλαρώνω εκεί, δεν μπορώ καθόλου τις δυνατές και συνεχείς ομιλίες. Διακόπτουν την ηρεμία μου.
7. Να κλείνεις ξενοδοχείο, με wifi included, αλλά να κολλάει. Η απάντηση του ξενοδοχείου να είναι «κολλάει, γιατί το χρησιμοποιούν πολλοί ένοικοι». Προφανώς. Αλλά προφανές είναι και να χρησιμοποιούν οι ένοικοι το δίκτυο. Μήπως να κάνουν ένα καλύτερο deal για πιο γρήγορο ίντερνετ;
8. Τα ξενοδοχεία που αποδεικνύονται κάπως βρώμικα και σε κάνουν να αναπολείς το σπιτάκι σου.
9. Να αποκαλούν οι κάτοικοι και οι τουριστικοί οδηγοί «Βενετία» οποιοδήποτε σημείο με κανάλια. Στο Ντουμπάι, για παράδειγμα, αποκαλούν την περιοχή Madinat Jumeirah, «Βενετία του Ντουμπάι». Ε όχι! Καλή προσπάθεια, δε λέω, αλλά όχι και Βενετία του Ντουμπάι. Αν έχεις πάει στην αυθεντική Βενετία, δεν τίθεται θέμα σύγκρισης με κανένα άλλο μέρος. Μόνο σε ένα μέρος το επιτρέπω. Στη Μύκονο με τη δική της «Μικρή Βενετία». Μη ρωτάς γιατί. Για προσωπικούς λόγους 🙂
10. Ακόμη ένα πρόβλημα με το πακετάρισμα. Να μην ξέρω τι να πακετάρω λόγω καιρού. Να πάρω ζεστά ρούχα; Να πάρω και λίγο πιο «ενδιάμεσα» σε περίπτωση που το δελτίο καιρού πέσει έξω; Είμαι και άνθρωπος που δεν μπορώ καθόλου να φοράω πολλά και βαριά ρούχα, με κουράζει απίστευτα. Πόσες φορές σου έχει τύχει να ντύνεσαι πολύ ζεστά γιατί έξω έχει όντως κρύο, μετά να περπατάς και να ζεσταίνεσαι, ή να μπαίνεις σε ένα εμπορικό κέντρο και να ζεσταίνεσαι και πάλι;
11. Δεν θυμάμαι αν στο έχω πει, αλλά το πλοίο είναι το λιγότερο συμπαθές μέσο μεταφοράς για μένα. Αναφέρομαι κυρίως σε εκείνα τα, ας το πούμε, πλοία που είναι γρήγορα (και αδικαιολόγητα ακριβά) και σε πάνε σε κυκλαδίτικα νησιά. Ίσως φταίει το ότι ζαλίζομαι εύκολα. Ίσως φταίει το ότι τότε που πήγαινα Φολέγανδρο, το «πλοίο» κουνούσε τόσο πολύ που νόμιζες ότι θα αναποδογυρίσει. Τα μεγαλύτερα, τύπου Blue Star, ας πούμε, μου είναι πιο συμπαθή, αλλά και πάλι. Το πλοίο φεύγει στις 8. Είμαι εκεί από τις 7:15 για να βρω να κάτσω. Και δεν βρίσκω. Και την βγάζω σε μια καρέκλα σε μια γωνιά. Δηλαδή από τι ώρα πηγαίνει ο κόσμος; Από τις 6; Επίσης, γιατί στις μισές θέσεις «κάθονται» οι τσάντες των επιβατών; Γιατί πρέπει να ζητάω κάθε φορά το αυτονόητο και να με στραβοκοιτούν κιόλας; Για να μη λες όμως ότι είμαι περίεργη, έχω απολαύσει ταξίδι με πλοίο, πηγαίνοντας στη Μήλο. Στο περίπου 4ωρο ταξίδι, ήμουν στο κατάστρωμα με την παρέα μου, συζητούσαμε με φόντο το κύμα της θάλασσας και τον αέρα να μας «χτυπά» απολαυστικά και ή ώρα πέρασε χωρίς να το καταλάβω!
Αυτά από εμένα. Εσένα τι σε εκνευρίζει στα ταξίδια και στην όλη διαδικασία;