Ταξιδευοντας στο παρελθον

Τις προάλλες η φίλη μου η Ν. άρχισε να μας στέλνει στο whatapp-ικό ομαδικό γκρουπάκι μας παλιές φωτογραφίες. Από αυτές, που αρχίζεις και λες εκφράσεις όπως “ω, μα πως είμαι έτσι εκεί”, “θυμάσαι εκείνη την ημέρα;”, “μα πως πέρασαν έτσι τα χρόνια!”. Και εδώ κάπου λέω να σταθώ. Ο φωτογραφικός αυτός “βομβαρδισμός” μου έδωσε έμπνευση για το παρόν κείμενο και το είπα στη Ν. “Θα γράψω κείμενο με τίτλο ‘ταξιδεύοντας στο παρελθόν’”! Εκείνη με προκάλεσε να ανεβάσω και τις φωτογραφίες, αλλά δεν ξέρω αν θα δεχτώ την πρόκληση αυτή. Challenge not accepted. Για την ώρα.

Οι παλιές φωτογραφίες είναι ένα ολόκληρο κεφάλαιο από μόνες τους. Βλέπεις ανθρώπους που πέρασαν από τη ζωή σου. Άλλοι υπάρχουν ακόμη, άλλοι έκαναν απλά μια στάση. Θυμάσαι όλες τις στιγμές που έζησες μαζί τους, τις μικρές και τις μεγάλες. Και συνειδητοποιείς ότι η ζωή είναι ένα μεγάλο και απρόβλεπτο ταξίδι. Άνθρωποι μπαίνουν στη ζωή σου και άνθρωποι βγαίνουν. Ο κάθε ένας από αυτούς σου αφήνει ένα μικρό κομμάτι. Σε αλλάζει. Σε διαμορφώνει. Είναι όμως και άλλοι, που μένουν. Που περνάς μαζί τους θύελλες και ηλιόλουστες ημέρες, περνάς καταιγίδες και αλκυονίδες ημέρες. Και είναι πάντα εκεί. Είναι αυτοί που θέλουν να είναι συνεπιβάτες σου έως τον τελικό προορισμό. Που φυσικά δεν ξέρεις- ούτε ξέρουν- ποιος είναι. Και είναι διαφορετικός για τον καθένα. Αλλά θέλουν να τα δείτε μαζί όλα. Οι δρόμοι διαφορετικοί. Αλλά πάντα καταφέρνετε να συναντηθείτε κάπου. Και πίστεψέ με, αυτοί οι άνθρωποι είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού.

Είναι και άλλοι. Αυτοί που ήταν στη ζωή σου, οι δρόμοι σας χώρισαν, αλλά βρήκαν τον τρόπο να μπουν ξανά στη ζωή σου και εσύ βρήκες τρόπο να ξαναμπεις στη δική τους. Είναι και αυτοί, που αν και σας χωρίζουν τόσα χιλιόμετρα, κάθε φορά που βρίσκεστε, είναι σα να μην πέρασε μια μέρα. Είναι αυτοί που ήθελαν να μπουν, αλλά δεν τους άφησες. Είναι αυτοί που μπαίνουν σιγά σιγά. Είναι αυτοί που θέλουν να μπουν, αλλά δεν ξέρεις αν θέλεις να τους αφήσεις ακόμη. Και είναι και τόσοι άλλοι που θα μπουν, και θα είναι τόσο αυθόρμητο, που δεν θα το σκεφτείς καν!

Η μικρή μου εμπειρία σε αυτή τη ζωή, με έχει μάθει το εξής. Είναι πολύ εύκολο τελικά να μπει κάποιος στη ζωή σου. Και να μπεις κι εσύ στη ζωή κάποιου. Απλά επιβιβάζεται. Το δύσκολο είναι να μείνει. Να καταφέρει (και να καταφέρεις) να πορευτείς μαζί του, παρά την διαφορετικότητα. Να είσαι ο προορισμός και όχι απλά μια στάση.

Με αφορμή, λοιπόν, το flashback της Ν. έκατσα και χάζεψα και άλλες παλιές φωτογραφίες. Και ξέρεις τι διαπίστωσα; Τα πρόσωπα τα σταθερά σε κάθε άλμπουμ στιγμών της ζωής μου είναι ελάχιστα. Είναι αυτά, που όπως σου είπα και παραπάνω, είναι μετρημένα στα δάχτυλα τους ενός χεριού. Τα περισσότερα πρόσωπα ήταν περαστικά στο “ταξίδι”. Ξέρεις, όμως, κάτι; Νιώθω μια ανυπομονησία. Για όλους όσοι θα επιβιβαστούν. Το καινούριο είναι πάντα όμορφο, έτσι δεν είναι; Το άγνωστο! Όλους όσοι θα επιβιβαστούν και μαζί, θα “πετάξουμε” ψηλά. Και ίσως, σε κάποια χρόνια που θα χαζεύω τις νέες φωτογραφίες, αυτά τα νέα πρόσωπα να είναι ακόμη εκεί. Και μπορεί να μην είναι κάποια από όλα όσα θεωρώ τώρα σταθερά. Ποιος ξέρει;!

Άλλωστε, εσύ ξέρεις που πας; Εγώ τόσα χρόνια πίστευα ότι ξέρω.  Η ζωή, όμως, τελευταία με οδηγεί σε άλλους δρόμους. Που δεν πίστευα ότι θα ήθελα. Και να που τώρα αυτούς κυνηγάω! Ένα πράγμα ξέρω. Ότι οι λέξεις “για πάντα” και “ποτέ” δεν υπάρχουν στο λεξιλόγιό μου. Τη θέση τους παίρνουν οι λέξεις “αναζητώ”, “προβληματίζομαι”, “ψάχνομαι”. Μισώ τη στασιμότητα. Θέλω να εξελίσσομαι.

Αλλά τελικά, αυτό είναι πηγή ζωής. Η μη στασιμότητα. Και ένας από τους λόγους για τους οποίους ταξιδεύω είναι και αυτός. Γιατί έτσι, πηγαίνεις κόντρα στη στασιμότητα.

Κλείνοντας τις φιλοσοφικές αυτές αναζητήσεις (!), ξέρεις που καταλήγω; Ότι τα μέσα μεταφοράς για τον κάθε ένα είναι πολλά. Μπορεί για να φτάσεις στον προορισμό σου να πρέπει να αλλάξεις τρία διαφορετικά μέσα. Και στο “ταξίδι” θα υπάρχουν πειρασμοί. Πολλοί. Η πρόκληση, λοιπόν, είναι να καταφέρεις να κρατήσεις τους συνταξιδιώτες σου. Και αν χάσεις ή χάσουν το δρόμο, να σε επαναφέρουν και να τους επαναφέρεις. Αν θέλουν και αν θέλεις, φυσικά.

Χαζεύοντας αυτές τις φωτογραφίες, πολλές στιγμές αναβίωσαν μέσα μου. Θυμήθηκα τη Ν. να μας κάνει να τρέχουμε πάντα για να προλάβουμε το πλοίο ή το αεροπλάνο. Να είμαστε στο αεροδρόμιο έτοιμες με τσεκ-ιν μια ώρα πριν τη πτήση για Σκύρο και για κάποιον απροσδιόριστο λόγο να ακούμε τα ονόματά μας στο μεγάφωνο και να τρέχουμε πανικόβλητες.

Θυμάμαι τότε στον Παρνασσό, που η Ν. και η Ει. ανεβοκατέβαιναν βράχια σαν αγριοκάτσικα κι εγώ να είμαι πιο πίσω με την Ελ. και να σκεφτόμαστε μια ώρα το κάθε μας βήμα “για να μην πέσουμε και σκέψου τώρα να σπάσουμε κανένα πόδι”.

Θυμάμαι τότε στην Κω, που ξημέρωμα 15αύγουστου γυρίσαμε στο σπίτι που μας φιλοξενούσε η Ει. και διαπιστώσαμε ότι μας είχαν κλέψει. Είχαν πάρει μετρητά, αλλά είχαν κάνει το σπίτι άνω κάτω και κοιμηθήκαμε σε ένα διπλό κρεβάτι ξενοδοχείου 4 άτομα.

Θυμάμαι τότε στο Λονδίνο, την Ελ. να είναι μαζί μου στην τελετή αποφοίτησης του μεταπτυχιακού μου και να με φωτογραφίζει και άλλη φορά, την Ει. να μισοκλαίει επειδή δεν ήταν ποτέ ικανοποιημένη με τα ρούχα που δοκίμαζε και της έφταιγαν όλα. Και θυμάμαι πόσο πλατιά είχαμε χαμογελάσει με τη Ν. όταν η Ει. βγήκε χαρούμενη από ένα δοκιμαστήριο στο Notting Hill.

Θυμάμαι τις απίστευτες διακοπές στη Σκιάθο το 2008 με την Ελ, τη Κ. και τη Νατ. Τότε που γυρνούσαμε από νυχτερινή έξοδο το ξημέρωμα και πηγαίναμε στη θάλασσα στις 3 το μεσημέρι.

Όλες αυτές οι στιγμές είναι με τα πρόσωπα- “σταθερά” μου τόσα χρόνια. Με τα ups και τα downs μας.

Κάπου διάβασα ότι σημασία δεν έχει ο προορισμός, αλλά το ταξίδι. Ανεξαρτήτως προορισμού, σημασία έχουν οι ιστορίες που έχεις να διηγηθείς. Κάπου αλλού, όμως, διάβασα ότι μερικές φορές, σημασία έχει αυτός (η αυτοί) με τον οποίο ταξιδεύεις. Τείνω να ασπάζομαι την δεύτερη άποψη. Γιατί; Γιατί ναι, το ταξίδι έχει σημασία, δεν το αμφισβητώ αυτό. Σκέψου, όμως, να έχεις ΤΟΝ συνεπιβάτη μαζί, σκέψου όλες τις περιπέτειες που θα ζήσεις μαζί του, που μπορεί να σε οδηγήσουν σε εντελώς διαφορετικά μέρη από αυτά που είχες στο μυαλό σου και σε εντελώς διαφορετικούς προορισμούς!

Στις παλιές φωτογραφίες λοιπόν! Στα πρόσωπα που ήταν και είναι στη ζωή μου, στα πρόσωπα που αρχίζουν και μπαίνουν και σε όλες τις στιγμές που ζήσαμε και που ΘΑ ζήσουμε!