Ταξιδευω το εγω μου

Ταξιδεύω από μικρή. Οι γονείς μου πάντα με έπαιρναν μαζί σε κάθε ταξίδι τους, είτε αυτό ήταν στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό. Θυμάμαι κάποτε που κάναμε το γύρο της Ισπανίας, ήμουν τρίτη δημοτικού, και είχα ερωτευτεί ένα ζυεγάρι ροζ πάνινα παπουτσάκια, τα οποία και μου αγόρασε ο πατέρας μου. Και θυμάμαι να κάθομαι στο κρεβάτι ανάμεσά τους και να τρώμε τοπικά μπισκοτάκια που βρήκαμε τυχαία σε ένα μαγαζί. Επίσης, θυμάμαι τότε στην Πράγα, χειμώνας ήταν, που οι δρόμοι ήταν κυριολεκτικά παγωμένοι. Η μαμά μου και εγώ κρατιόμασταν από τον μπαμπά για να μη γλιστρήσουμε. Μέχρι που γλίστρησε ο μπαμπάς. Και μας παρέσυρε μαζί του. Κωμικοτραγική στιγμή! Ή εκείνη η πτήση από Πράγα-Βουδαπέστη. Κουνούσε τόσο πολύ, όπου ακόμη έχω την εικόνα να πέφτουν τα φλιτζάνια από τις αεροσυνοδούς και τον μπαμπά μου να είναι- για πρώτη και μοναδική φορά σε πτήση- τόσο αγχωμένος. Ή τότε στο Πήλιο, πάλι δημοτικό εγώ, που ήλπιζα να βρούμε χιόνι. Ήταν χειμώνας νομίζω, αλλά ηλιόλουστος. Είχε απομεινάρια χιονιού. Δεν πτοήθηκα. Μάζευα ό,τι βρήκα (λίγο χιόνι, λίγο χώμα) και το έκανα χιονόμπαλα! Ένα καλοκαίρι πάλι, ήμουν στο σχολείο και έπαιζα με άλλα παιδάκια. Και ενώ παίζαμε, έπεσα στα χαλίκια και γρατζούνισα πολύ το γόνατό μου. Την επόμενη θα φεύγαμε για Ξυλόκαστρο και έχω ακόμη μια φωτογραφία μου από εκεί με την πληγή στο γόνατο. Θυμάμαι τα καλοκαίρια στα νησιά, ο μπαμπάς να μας πηγαίνει σε όποια αξιοθέατα άξιζε να δούμε και εμείς με τον αδερφό μου να βαριόμαστε και να θέλουμε να πάμε στη θάλασσα. Πηγαίναμε τελικά στη θάλασσα και παρακαλούσα τον αδερφό μου (είναι και έξι χρόνια μεγαλύτερος) να με πάρει μαζί του στο κανό. Με το ζόρι, κάπως, με έπαιρνε.

Εντάξει, μπορεί να μη θυμάμαι ακριβώς τις εικόνες από τα αξιοθέατα και τα τοπία. Ήμουν αρκετά μικρή. Αλλά θυμάμαι, και αυτό έχει σημασία, τα συναισθήματα που μου προκαλούσε κάθε ταξίδι. Από μικρή μου δόθηκαν τα ερεθίσματα να ψαχτώ, να γνωρίζω νέες κουλτούρες. Από μικρή έμαθα ότι ο κόσμος είναι απέραντος και φιλοξενεί τόσους ανθρώπους διαφορετικούς μεταξύ τους! Τόσα μέρη διαφορετικά! Τόσες θρησκείες διαφορετικές και πολιτισμούς. Και από μικρή με έμαθαν να εξερευνώ. Ακόμη ταξιδεύω (και) με τους γονείς μου. Τώρα σε λίγες μέρες θα πάνε ξανά στην Πράγα.

Γι αυτό και δεν μπορώ να καταλάβω τους ανθρώπους που δεν ταξιδεύουν. Ή για να το θέσω καλύτερα, που δεν τους ενδιαφέρει να ταξιδέψουν. Αυτούς που θεωρούν ότι ‘ε σιγά, και τι θα δούμε, ναούς και πλατείες’. Αυτούς που δεν καταλαβαίνουν είναι ότι κάθε ταξίδι σε αλλάζει, έστω και λίγο. Σε βοηθά να αλλάξεις λίγο τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα και να μην είσαι απόλυτος. Μαθαίνεις τον εαυτό σου. Ανακαλύπτεις πράγματα γι αυτόν που μπορεί και να μην ήξερες ότι υπάρχουν. Αν δε, καταφέρεις και ζήσεις στο εξωτερικό, έστω και για μικρό χρονικό διάστημα, θα αλλάξεις σίγουρα. Κάποιες πτυχές σου θα αλλάξουν. Έμεινα στην Αγγλία για ενάμιση περίπου χρόνο. Άλλη Μαρία πριν, άλλη μετά. Ήταν ένα ‘ταξίδι’ μέσα μου, ανακάλυψα πολλά για μένα. Και ευχάριστα και δυσάρεστα. Βγήκα από την ‘ζώνη ευκολίας’ μου. Όχι ότι τα έχω μάθει όλα για μένα. Έχω πολλά ‘ταξίδια’ ακόμη για να γίνει αυτό!

Να είσαι πάντα ανοιχτός στα ταξίδια. Με όποιον τρόπο μπορείς και για όσο, να ταξιδεύεις. Μόνο κερδισμένος μπορείς να βγεις…