Το ταξιδι ειναι ελευθερια!

Ο αρχικός σκοπός του παρόντος κειμένου ήταν να σου μιλήσω για την Αίγινα. Την κοντινή αυτή και εντελώς ξαφνική απόδρασή μου. Στην πορεία όμως, άλλαξα γνώμη. Παρασύρθηκα, βλέπεις, από ένα υπέροχο θέαμα που είχα χρόνια να δω. Οπότε, αποφάσισα να σου μιλήσω γι αυτό. Για την Αίγινα θα σου μιλήσω στο επόμενο post.
Έφυγα για το νησάκι του Αργοσαρωνικού Κυριακή του Πάσχα απόγευμα με το flying dolphin και επέστρεψα την επόμενη ημέρα με το πλοίο της γραμμής. Στο παρελθόν σου έχω πει ότι το πλοίο είναι το λιγότερο συμπαθές μέσο μεταφοράς για μένα. Ωστόσο, η περίπου μιάμισης ώρας διαδρομή της Δευτέρας, ήταν άκρως απολαυστική. Καθισμένη στο κατάστρωμα, χάζευα τα χρώματα του ήλιου πάνω στην θάλασσα. Λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα. Ανέκαθεν με μάγευε αυτό το θέαμα. Αυτή τη φορά είχα και παρέα! Γλάρους! Να πετούν μαζί μας. Παρατηρούσα τις κινήσεις τους και σκεφτόμουν πόσο τυχερά είναι αυτά τα πλάσματα. Πετούν μακριά, βλέπουν τόσα μέρη και εικόνες! Και το σημαντικότερο; Είναι ελεύθερα!

Και ξέρεις τι θυμήθηκα;
Πριν πολλά χρόνια, όταν πήγαινα πέμπτη δημοτικού, το σχολείο μου διοργάνωσε διαγωνισμό έκθεσης στον οποίο συμμετείχαν συνολικά δυο ή τρία δημοτικά σχολεία, με δυο ή τρία τμήματα πέμπτης δημοτικού το κάθε ένα. Οι νικητές θα ήταν τρεις. Ανέκαθεν η έκθεση ήταν το αγαπημένο μου μάθημα. Το θέμα, κοινό για όλα τα σχολεία, ήταν το εξής: “Φοράω το μαγικό μου καπέλο και μεταμορφώνομαι”. Τα περισσότερα παιδάκια έγραψαν “…μεταμορφώνομαι σε πριγκίπισσα”, “…μεταμορφώνομαι σε βασιλιά” ή “…μεταμορφώνομαι σε σούπερ ήρωα/ηρωίδα”. Εγώ ξέρεις τι είχα γράψει; “…μεταμορφώνομαι σε πουλί”. Ανέπτυξα λοιπόν μια ιστορία. Έγραψα ότι είχα μεταμορφωθεί σε πουλί, πετούσα με άλλα πουλιά-φίλους πάνω από θάλασσες, βουνά, πετούσαμε, πετούσαμε και βλέπαμε τόσα μέρη! Ώσπου ξαφνικά, ακούμε έναν δυνατό θόρυβο και ένας από τους φίλους μας, πέφτει κάτω. Ένας κυνηγός είχε πυροβολήσει και σκοτώσει ένα πουλί-συνοδοιπόρο μας. Δεν θυμάμαι άλλες λεπτομέρειες να σου πω από την περιγραφή μου (κάπου την έχω φυλάξει σίγουρα αυτή την έκθεση). Θυμάμαι όμως πολύ καθαρά τον επίλογο και νομίζω αυτή που θα σου πω τώρα ήταν και η τελευταία φράση μου: “… και τότε ήταν που κατάλαβα το νόημα της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ”. Ναι, τη λέξη “ελευθερία” την είχα γράψει με κεφαλαία. Και ήμουν εννιά χρονών.

Η “ελευθερία” αυτή μου χάρισε το πρώτο βραβείο! Ακόμη και σήμερα, μετά από τόσα χρόνια, θυμάμαι την χαρά μου και όλα τα άλλα παιδικά συναισθήματα και ακόμη και τώρα, όταν περιγράφω την ιστορία σε φίλους μου, χαμογελάω πλατιά! Θυμάμαι όλα αυτά τα συναισθήματα γιατί ήταν κάτι πέρα από την αναμενόμενη ικανοποίηση ενός εννιάχρονου που κερδίζει σε έναν διαγωνισμό. Τα θυμάμαι γιατί τότε συνειδητοποίησα δυο σημαντικά πράγματα. Πρώτον, την κλίση μου στο γράψιμο, που έμελλε να καθορίσει τις μετέπειτα σχολικές και επαγγελματικές αποφάσεις μου. Δεύτερον, άρχισα δειλά δειλά να συνειδητοποιώ το πόσο σημαντική είναι η “ελευθερία”. Μεγαλώνοντας, εξέλιξα την συνειδητοποίηση αυτή και προσπάθησα (και προσπαθώ) να την βρω. “Ελευθερία” είναι να γεμίζεις εικόνες, γνώσεις και μετά να αποφασίζεις εσύ τι από όλα αυτά σου αρέσει περισσότερο. Ελευθερία είναι να είσαι ψυχικά υγιής και να μπορείς να είσαι όποιος θέλεις, όπου θέλεις, με όποιον θέλεις. Ελευθερία είναι να «πετάς ψηλά» και να σπας τα ψυχικά σου σύνορα. Ελευθερία είναι “να υποστηρίζεις τον κόσμο που έχεις μέσα σου”. Αυτή την τελευταία φράση την άκουσα σε ένα ελληνικό σήριαλ (και όμως ναι) και ταυτίστηκα.
Το ταξίδι είναι ένας μοναδικός τρόπος να αγγίξεις αυτού του είδους την “ελευθερία”. Την ψυχική. Όσα μαθήματα και να κάνεις, όσα “άριστα” και να πάρεις, όσα πτυχία από τα καλύτερα πανεπιστήμια να λάβεις, αν δεν βγεις εκεί έξω, να δεις, να παρατηρήσεις, να απορήσεις, να προβληματιστείς, να δεις την διαφορετικότητα και μετά να επιλέξεις τι σου αρέσει και τι όχι, τι ασπάζεσαι και τι όχι, δεν θα είσαι ποτέ ελεύθερος. Πραγματικά ελεύθερος. Να γιατί λατρεύω τα ταξιδεύω. Γιατί γνωρίζω τον κόσμο γύρω μου, τον κόσμο μέσα μου και ο στόχος είναι να αγγίξω αυτή την ελευθερία.

Αυτά που λες σκεφτόμουν, χαζεύοντας τα πουλιά που πετούν… Μπορεί να σου ακούγεται κλισέ αυτή η φράση, αλλά δοκίμασε να το κάνεις και εσύ. Και πες μου μετά τι ένιωσες.

Η ώρα πέρασε, έφτασα στον Πειραιά και θυμάσαι ένα κολιέ με φτερά που είχα χάσει; Ε, βρήκα ήδη το επόμενο και τι θα συμβολίζει 😉