Οταν ειδα τα 43 ηλιοβασιλεματα' #ταξιδευοντας με τον Διονυση
Επειδή το να μιλάω για ταξίδια (πέρα από το να τα ονειρεύομαι και να τα οργανώνω) είναι κάτι σαν ‘πνευματική τροφή’ για μένα, σκέφτηκα ότι θα είχε ενδιαφέρον να συζητήσω με τον Διονύση, τον κιθαρίστα του συγκροτήματος I saw 43 sunsets, και να μου αποκαλύψει τις δικές του ταξιδιωτικές εμπειρίες, αναμνήσεις και εικόνες! Ε, να μην σε κουράζω μιλώντας συνέχεια για μένα και τα δικά μου travel addictions. Σήμερα είναι η μέρα του Διονύση (και τα λέει ωραία, πίστεψέ με). ‘Αλλωστε, απολαμβάνω να έχω συνταξιδιώτες μαζί μου. Γιατί παρατηρούν όσα εσύ μπορεί να μην παρατηρήσεις. Θα προσθέσουν την δική τους πινελιά στις εικόνες σου. #truestory
Αρχικά, να σου πω λίγα λόγια για εκείνον. Πριν αρκετό καιρό, άκουσα στο youtube μια επανεκτέλεση ενός αγαπημένου κομματιού, το Nightcall του Kavinsky (από την ταινία Drive, εάν δεν το ξέρεις). Την προσοχή μου τράβηξε το όνομα του συγκροτήματος που έκανε την διασκευή. I saw 43 sunsets. Μα πόσο ιδιαίτερο όνομα, σκέφτηκα… Δεν το ξεχνάς με τίποτα. Επικοινώνησα λοιπόν μαζί τους, συνάντησα από κοντά τα παιδιά για συνεντεύξεις (η δημοσιογραφική μου ιδιότητα, βλέπεις), συζητήσαμε πίνοντας ποτό στο κέντρο μια καλοκαιρινή βραδιά, και τώρα, προσέγγισα τον Διονύση με την ιδιότητα της travel blogger (δεν θα απαλλαγεί εύκολα από μένα!).
Να σου πω επίσης (γιατί σίγουρα θα αναρωτιέσαι) ότι το όνομά τους, είναι εμπνευσμένο από το βιβλίο ‘Μικρός Πρίγκιπας’. ‘Την ημέρα που ο Μικρός Πρίγκιπας ήταν θλιμμένος είδε 43 ηλιοβασιλέματα πάνω στον μικρό πλανήτη του. Και άντλησε αισιοδοξία΄. Ε, με τέτοιο όνομα, γίνεται να μην εμπνευστώ κι εγώ και να μην ‘ταξιδέψω’ με τα 43 ηλιοβασιλέματα…;
Βάλε ζώνη και… φύγαμε!
Αγαπημένος προορισμός…
… Μόνο έναν μπορώ να σκεφτώ: Αστυπάλαια! (Ή για όσους έχουν ήδη πάει Αστυπαλιά). Εκεί πέρασα τις καλύτερες καλοκαιρινές μου διακοπές. Μικρό νησί, παρεΐστικη ατμόσφαιρα, μαγικά νερά και παραλίες, και κάθε βράδυ ρεμπέτικα και ούζα! Η Χώρα είναι πανέμορφη, ίσως και η πιο όμορφη των Κυκλάδων για μένα (της Αμοργού και της Ανάφης είναι επίσης τέλειες, αλλά για συναισθηματικούς λόγους θα επιμείνω στην Αστυπαλιά.)
Επίσης έχει από τα πιο όμορφα και ζωντανά οργανωμένα κάμπινγκ που έχω δει. Δεν συστήνω το κάμπινγκ σε όσους θέλουν ησυχία, μιας και το bar κάθε βράδυ έχει μουσική μέχρι τις 6 το πρωί!
Μια έντονη ανάμνηση από ένα μέρος…
…Θα παραμείνω στο κλίμα της Αστυπαλιάς για να αναφέρω ένα περιστατικό με έναν από τους δύο ταξιτζήδες του νησιού.
Ενώ γενικά την μακρινή απόσταση Χώρα-Κάμπινγκ, την διανύαμε με τα πόδια, ένα βράδυ με τη φίλη μου την Θάλεια, επιλέγουμε να πάρουμε ταξί μετά από κούραση των προηγούμενων ημερών/βραδιών. Μπαίνοντας στο ταξί, ακούμε να παίζει ένα ρεμπέτικο που κανείς ούτε η Θάλεια ούτε εγώ γνωρίζαμε, αλλά μας άρεσε πάρα πολύ από το πρώτο άκουσμα. Στο συγκεκριμένο τραγούδι κάθε στροφή αποτελείται από δύο επαναλαμβανόμενους στίχους. Έτσι, αρχίζουμε και τραγουδάμε πάντα τον 2ο στίχο –μιας και ήδη ακούγαμε τον 1ο να τον λέει ο τραγουδιστής- μέχρι να τελειώσει το τραγούδι. Και τότε ακούγεται ο ταξιτζής να λέει:
«- Σας άρεσε παιδιά;»
Και δώστου πάλι! Το ακούσαμε 3 φορές συνεχόμενες τουλάχιστον μέχρι να φτάσουμε στην Χώρα, και σημείωσα τους στίχους για να το βρω όταν γυρίσω στην Αθήνα. (Χωρίς 3G τότε, και Shazam)
Ήταν «Τα μπλε τα παραθύρια» του Μάρκου Βαμβακάρη.
Το θεωρώ από τα ωραιότερα τραγούδια του Μάρκου και όποτε το τραγουδάω πάντα σκέφτομαι εκείνη την στιγμή στην Αστυπαλιά. Την στιγμή των διακοπών μας, της ξενοιασιάς και της στιγμής που αποφάσισα να επιστρέψω στο ρεμπέτικο και να μάθω τα τόσα κρυμμένα διαμάντια που υπάρχουν από εκείνη την εποχή.
Προορισμός που αποτελεί όνειρο..
…Νέα Ζηλανδία. Το έχω στο μυαλό μου σαν τον επίγειο παράδεισο με όσα έχω ακούσει και με το πώς έχει διατηρηθεί η φύση ακόμα σε εκείνο το μέρος.
Αλλά αν πραγματικά μπορούσα να διαλέξω ό,τι θέλω, δε θα περιοριζόμουν στα όρια της Γης, και θα διάλεγα τη Σελήνη! Θέλω να δω την εικόνα της απόμακρης Γης και να νιώσω πόσο πραγματικά μικροί είμαστε ώστε να κρατήσω αυτή τη σκέψη ανεξίτηλη στο μυαλό μου. Αν με αφήνεις. θα πάρω και ένα mp3 μαζί μου να ακούσω τον 1ο δίσκο των Doors εκεί, δε βρίσκεις εύκολα τέτοιες ευκαιρίες! (Ελπίζω να με πάρεις και μένα συνεπιβάτη ε!)
Το καλύτερο ηλιοβασίλεμα το έχω δει…
…Στην κορυφή στα Τουρκοβούνια. Όλη η Αθήνα πιάτο, ο Πειραιάς αχνοφαίνεται στο βάθος και η Ακρόπολη μοιάζει να επιβλέπει όλη την Αθήνα από εκεί ψηλά.
Η αγαπημένη διαδρομή στην Αθήνα…
Ποδαρόδρομος στα Πετράλωνα. Νομίζω ότι είναι από τις ελάχιστες περιοχές στην Αθήνα που έχει διατηρηθεί η παλιά γειτονιά, και αισθάνεσαι σαν να γύρισες φευγαλέα στο παρελθόν. (Ακόμη και δίπλα μας μπορεί να υπάρχει η μαγεία, αρκεί να την προσέξουμε!)
«Δεν θα περιοριζόμουν στα όρια της γης. Θέλω να νιώσω πόσο μικροί είμαστε έτσι ώστε να κρατήσω αυτή τη σκέψη ανεξίτηλη στο μυαλό μου».
Με αυτή τη φράση θα κλείσω το κείμενο. Μια φράση που τα λέει όλα. Πόσο μικροί είμαστε στον κόσμο! Πόσα μέρη και υπάρχουν που απλά μας ξεπερνούν! Και πόσο χαίρομαι όταν γνωρίζω ανθρώπους που μοιράζονται το ίδιο πάθος! Που ‘βλέπουν’ τη ζωή με άλλα μάτια, με μάτια που πάνω τους διαγράφονται εικόνες ταξιδιάρικες, στιγμές, σκέψεις.
Μάτια αληθινά και αυθεντικά.
Διονύση σε ευχαριστώ που μας ταξίδεψες 🙂
Τα παιδιά έχουν κυκλοφορήσει το νέο τους κλιπ ‘I am the rain’, αλλά η μεγάλη μου αγάπη παραμένει αυτό…