4 ημερες στην Αγοριανη/ Τα 4 σημαδια #not_travelling (που παρεβλεψα)
*ΠΡΩΤΟ POST ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ*ΑΓΟΡΙΑΝΗ*HAPPY NEW YEAR*2015
Πρέπει να ομολογήσω ότι αυτές τις γιορτές το σύμπαν συνωμότησε στο να με δυσκολέψει πολύ να φύγω από Αθήνα. Μου έδειξε πολλά σημάδια είναι η αλήθεια, αλλά τι traveller θα ήμουν αν δεν τα παρέβλεπα;! Επειδή μπορεί να σε μπέρδεψα λίγο, θα σου εξηγήσω αμέσως τι εννοώ. Και αν θεωρήσεις ότι πολυλογώ, πήγαινε στην επόμενη παράγραφο!
Ημέρες Χριστουγέννων και φίλοι μου κανονίζουν να επισκεφθούν την Αγόριανη, ή αλλιώς Επτάλοφος, αφού σύμφωνα με την παράδοση ήταν χτισμένη ανάμεσα σε επτά λόφους. Βρίσκεται στους πρόποδες του Παρνασσού. Ο ένας, βλέπεις, είναι από εκεί, έχει σπίτι και τι καλύτερο από το να περάσεις τις γιορτές σε ένα μικρό χωριό, παρέα με φίλους; Διάφορες υποχρεώσεις και μια περίεργη προσωπική διάθεση με κράτησαν εδώ. #σημάδι1. Αποφασίζω, όμως, να επισκεφτώ το μικρό αυτό χωριό στις 2 Ιανουαρίου. Και θα πήγαινα με τρένο. Μια ημέρα πριν, δέχομαι τηλεφώνημα από την Ε, η οποία με ενημερώνει ότι το σπίτι δεν έχει νερό και θέρμανση. Οι σωλήνες είχαν παγώσει αφού οι καιρικές συνθήκες εκείνες τις ημέρες ήταν κάτι παραπάνω από αντίξοες. #σημάδι2. Ένα δεύτερο τηλεφώνημα από τον Θ. με πείθει να ανέβω τελικά. Ε, θα ζεσταινόμασταν με το αερόθερμο και θα κάναμε μπάνιο με μπουκαλάκια. Ευκαιρία και για λίγη σκληραγώγηση, σκέφτηκα. Άσε που μερικές φορές θέλεις απλά να φύγεις μακριά και δεν σε νοιάζει τίποτα άλλο. Φτάνω λοιπόν στο σταθμό, βγάζω εισιτήριο για Λιλαία, τον κοντινότερο σταθμό για Αγόριανη και περιμένω το τρένο με τελικό προορισμό το Λιανοκλάδι. Ανακοίνωση από τα μεγάφωνα: «Λόγω εκτροχιασμού του τρένου προς Λιανοκλάδι, θα υπάρξει καθυστέρηση, χωρίς να μπορεί να δοθεί σαφής νέα ώρα αναχώρησης» #σημάδι3. Εκεί κάπου άρχισα να αγχώνομαι. Δε γίνεται, λέω, μάλλον η μοίρα δεν θέλει να φύγω από Αθήνα. Αποφάσισα, όμως, να περιμένω λίγη ώρα. Είπα στον εαυτό μου ότι αν μέσα στην επόμενη ώρα δεν έρθει το νέο τρένο, θα το πάρω απόφαση και δεν θα πάω πουθενά. Η υπομονή μου με δικαίωσε και το τρένο ήρθε. Κάπου στη μέση της διαδρομής, ο συρμός ακινητοποιήθηκε για λίγη ώρα #σημάδι 4 και ξεκίνησε η κλασική υπερβολή των επιβατών που έκαναν λόγο για δήθεν βλάβη. Ε δεν μπορεί, σκέφτηκα! Τι άλλο πια θα συμβεί; Τελικά, μετά από λίγο, το τρενάκι ξεκίνησε και πάλι την πορεία του και επιτέλους, κατάφερα να φτάσω Λιλαία, όπου νιώθοντας ασφαλής πλέον, αγκάλιασα τους φίλους μου που με περίμεναν εκεί.
Και τώρα αρχίζει η εκδρομή στην κατάλευκη Αγόριανη, που βρίσκεται σε υψόμετρο 830 μέτρων! Η βραδινή διαδρομή από Λιλαία Αγόριανη ήταν πολύ όμορφη. Όλα τριγύρω λευκά, σκοτεινά και επιβλητικά. Προχωρώντας, άρχισαν να φαίνονται τα φωτάκια από το χωριό, κάνοντας το τοπίο ακόμη πιο μαγευτικό. Απαραίτητη στάση για φαγητό και κρασί μαζί με όλη την παρέα. Η βραδιά συνεχίστηκε με βόλτα στην μικρή πλατεία. Το χιόνι στρωμένο σαν χαλί, μας περίμενε να χοροπηδήσουμε πάνω του σαν μικρά παιδιά. Δεν τελείωσε όμως εδώ, καθώς μετά μαζευτήκαμε όλοι γύρω από το τζάκι και συζητούσαμε μέχρι πρωίας, σε μια προσπάθεια να ζεσταθούμε στο παγωμένο σπίτι (θυμάσαι που σου έλεγα ότι δεν είχαμε θέρμανση και καθόλου νερό;!) Λίγες ώρες μετά, ο Θ. μας ξύπνησε για να ανέβουμε στο (ανανεωμένο) χιονοδρομικό. Ανεβήκαμε ψηλά, «πετάξαμε» και φτάσαμε στις πίστες. Οι υπόλοιποι δηλαδή, η Ε κι εγώ είπαμε να απολαύσουμε έναν ζεστό καφέ στο σαλέ χαζεύοντας τους δεινούς σκιέρ. Κι έτσι πέρασαν αρκετές ώρες. Επιστρέψαμε στην Αγόριανη και συνεχίσαμε την ημέρα μας με τσίπουρο, κρασί και μεζέδες στο καφέ της Γιούλας, έως ότου οι αντοχές μας, μας εγκατέλειψαν και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για το σπίτι. Με χαρά διαπιστώσαμε ότι το νεράκι έρεε ξανά στις βρύσες! Καλωσορίσαμε το ζεστό μπάνιο και τη θέρμανση και κάπως έτσι, γράφηκε ο επίλογος της βραδιάς.
*Αν κάνεις σκι, θα γνωρίζεις σίγουρα ότι καλό είναι να πας αρκετά νωρίς στο χιονοδρομικό, ειδικά τα σαββατοκύριακα (και ειδικά σε αργίες και γιορτές) έτσι ώστε να αποφύγεις τον συνωστισμό. Αν δεν κάνεις σκι μπορείς να πιεις καφέ στα Κελλάρια, στο σαλέ, να κάτσεις στις αναπαυτικές καρέκλες έξω από το σαλέ που με ήλιο αποτελούν τον ιδανικό τρόπο χαλάρωσης ή απλά να παίξεις χιονοπόλεμο. Μπορείς, ακόμη, να πάρεις το τελεφερίκ και να πας στις πιο ψηλές πίστες για βόλτα, αλλά να προσέχεις τους σκιέρ!*
Η επόμενη ημέρα ήταν επίσης γεμάτη. Η πρώτη μικρή βολτούλα ήταν στον καταρράκτη της πλατείας. Κατά μήκος του ορμητικού νερού, έχει σκαλιά που οδηγούν στην κορυφή. Προσπάθησα να φτάσω έως πάνω αλλά δεν τα κατάφερα. Το χιόνι είχε λιώσει σχεδόν και το περπάτημα στον πάγο ήταν δύσκολο. Πόσο μάλλον η επιστροφή και ο κατήφορος. Οπότε, επισκέφτηκα το σχολείο του χωριού, σε κοντινή απόσταση και οδηγήθηκα σε μια απίστευτη θέα. Λευκό βουνό, δέντρα και το χρώμα του δειλινού. Ένας απίστευτος χρωματικός συνδυασμός. Παρά το τσουχτερό κρύο, αποφασίσαμε να πραγματοποιήσουμε και δυο άλλες κοντινές διαδρομές. Η μια ήταν αυτή προς το «Μάνα», την πηγή του χωριού, περίπου 500 μέτρα βόρεια του χωριού. Το χωριό φημίζεται για τα τρεχούμενα νερά του και η «Μάνα» είναι η μεγαλύτερη από τις πηγές. Η δεύτερη ήταν αυτή προς τον καταρράκτη «Μάτεσης», σε κοντινή απόσταση από το χωριό. Έχει ύψος πάνω από 60 μέτρα και ξεκινά λίγο πιο κάτω από το σχολείο.
Το καλό του να πηγαίνεις σε ένα μικρό χωριό επειδή ένας φίλος σου είναι από εκεί, είναι το εξής: με ένα τηλεφώνημα, η παρέα των δυο ή των τριών ατόμων αρχίζει και πολλαπλασιάζεται, ώσπου ξαφνικά, βρίσκεσαι να κάθεσαι στο ίδιο τραπέζι με τουλάχιστον άλλα δέκα άτομα και να μιλάς σα να τους γνωρίζεις από παλιά. Μετά, μπορεί να συνεχίσεις στο σπίτι και να πίνεις ρακόμελα κοντά στο τζάκι ή να παίζεις επιτραπέζια σε μπαρ στις τρεις το ξημέρωμα. Α! Να μην ξεχάσω να αναφέρω πόσο τέλειο είναι, να εκτελείς και χρέη ντιτζέι, αφού ο ιδιοκτήτης (φίλος του φίλου!) σου δίνει το ελεύθερο να παίζεις όποιο κομμάτι θέλεις. Ε ναι, δέχεσαι και παραγγελιές.
Για αυτό σου λέω. Δεν πειράζει που οι βόλτες ήταν περιορισμένες. Η Αγόριανη προσέφερε όμορφες στιγμές, αυθόρμητα σκηνικά και γνωριμίες με νέους ανθρώπους. Και ίσως μερικές φορές, αναλόγως πάντα και τη φάση στην οποία βρίσκεσαι, να κρατάς περισσότερο μέσα σου μια όμορφη συζήτηση με έναν άνθρωπο που γνώρισες εκεί, από ότι μια βόλτα. Άλλωστε, η κακοκαιρία, το κρύο και τα χιόνια ενδείκνυνται για σπιτικές στιγμές με φίλους, έτσι δεν είναι;!
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΦΑΓΗΤΟ/ ΠΟΤΟ/ ΓΛΥΚΟ
- Οπωσδήποτε μανιταρόσουπα στην “Γκρίζα Αρκούδα” και κρεατοφαγία στην ταβέρνα του Μαυροδήμου
- Για καφέ στης Γιούλας
- Για ποτό στο Κατώι
- Μην φύγεις αν δεν δοκιμάσεις γαλακτομπούρεκο της κυρίας Αθανασίας. Αυτό το φύλλο έχει κάτι διαφορετικό, πρέπει να το δοκιμάσεις για να καταλάβεις!
- Αν θέλεις να γευτείς τις φρεσκότατες πίτες του φούρνου, θα πρέπει να σηκωθείς αρκετά νωρίς. Εξαντλούνται αμέσως! Πέρα από τις πίτες, να δοκιμάσεις και τυρόψωμο.
Είδες; Παρά τα σημάδια που προσπάθησαν να εμποδίσουν την έξοδό μου από Αθήνα (!), τελικά τα αγνόησα και η απόφαση με δικαίωσε!
Επειδή έχω και άλλες φωτογραφίες να σου δείξω και ίσως είναι λίγο κουραστικό να τις βάλω μέσα στο κείμενο, στις δείχνω εδώ μαζεμένες! Είναι ωραίες, αλήθεια 🙂
