48 ΩΡΕΣ ΣΤΗ ΣΗΤΕΙΑ (ΜΕΡΟΣ Α)

Τέλος Σεπτεμβρίου έλαβα ένα email από τον Δήμο Σητείας. Ήταν πρόσκληση για να επισκεφτώ τον τόπο, το σαββατοκύριακο 9 με 11 Οκτωβρίου. Το «ναι» ήταν άμεσο. Ήμουν σίγουρη ότι το διήμερο εκεί θα ήταν υπέροχο. Όμως, διαψεύστηκα. Ήταν ακόμη καλύτερο από ότι περίμενα.

Η αλήθεια είναι ότι κανείς γνωστός μου δεν είχε πάει στη Σητεία. Ίσως γιατί είναι ένα μέρος που δεν έχει προβληθεί πολύ και ένας όχι ιδιαίτερα δημοφιλής προορισμός. Γιατί δεν εξηγείται αλλιώς. Η Σητεία είναι πανέμορφη. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα σιγά σιγά. Είναι και πολλά τα όσα θέλω να σου μεταφέρω και πρέπει να βάλω τις σκέψεις μου σε μια τάξη.

Το πρώτο και σημαντικότερο είναι η φιλοξενία των ανθρώπων. Από τα πρώτα λεπτά στη Σητεία, από τη στιγμή που προσγειώθηκε το αεροπλάνο και μας περίμενε εκεί ο Γιάννης Αικατερινίδης, αντιπρόεδρος του Συλλόγου Ξενοδόχων και καθημερινός μας συνοδοιπόρος, οι Κρητικοί μας υποδέχτηκαν σα να μας ήξεραν χρόνια. Και λέω «μας», γιατί παρέα μου ήταν και οι fellow bloggers!

Τα ρακάδικα

Όπως καταλαβαίνεις, το πρώτο βράδυ είχε φυσικά βόλτα στα ρακάδικα της Σητείας, στον παραλιακό δρόμο. Η επιλογή μας ήταν το Οινωδείον, για μεζέδες και ρακή, και νομίζω ήταν η καλύτερη. Ό,τι πήραμε, ήταν ένα κι ένα. Χωρίς υπερβολή. Σαλάτες, ντολμαδάκια, πίτες, φάβα, κρέας και πατάτες στον ξυλόφουρνο και ξύγαλο. Αχ, αυτό το ξύγαλο. Τυρί ντόπιας παραγωγής, όσο πρέπει ξινό, έγινε από τα αγαπημένα μου εδέσματα. Άλλωστε, κατά τη διάρκεια του σαββατοκύριακου, τραπέζι χωρίς ξύγαλο, δε νοείτο. Το επιδόρπιο ήρθε να κλείσει το δείπνο με τον πλέον ιδανικό τρόπο. Πιτάκια με μέλι. Η απόλυτη γεύση. Το Οινωδείον είναι γνωστό και ως «Στου Δημήτρη»! Ο Δημήτρης Γαρεφαλλάκης, ο ιδιοκτήτης, και ο γιος του Μιχάλης, έκατσαν μαζί μας και ήπιαν και μια ρακή. Ο κύριος Δημήτρης μας αποκάλυψε και ποιος κρύβεται πίσω από όλες αυτές τις γεύσεις. Μα η σύζυγός του φυσικά!

Η Αρχαία Ίτανος

Το επόμενο πρωί μας βρήκε κάπως έτσι, με αυτή τη θέα.

Η μέρα ήταν ηλιόλουστη και η Σητεία μας περίμενε πως και πώς να την εξερευνήσουμε. Αφού ήπιαμε έναν καφέ στο κέντρο της πόλης, στο λιμανάκι, και ενημερωθήκαμε για το ποιο είναι το καλύτερο kiss spot (!), κατευθυνθήκαμε στην Αρχαία Ίτανο.

Η περιοχή είναι γνωστή ως Ερημούπολη (ή Ερμούπολη). Τα ερείπια της αρχαίας Ιτάνου απλώνονται σε όλο το πλάτος του ακρωτηρίου και μάλιστα, ένα κομμάτι της βρίσκεται στη θάλασσα. Εάν είσαι και φαν των καταδύσεων, ένας λόγος παραπάνω για να λατρέψεις το μέρος. Η ίδρυσή της ανάγεται στους προϊστορικούς χρόνους και η πρώτη ιστορική μαρτυρία για την ύπαρξη της πόλης έρχεται από τον Όμηρο. Η Ίτανος υπήρξε σπουδαίος σταθμός διαμετακομιστικού εμπορίου, μεταξύ Ανατολής και Κρήτης. Δεν θα σου μεταφέρω άλλα ιστορικά στοιχεία, αυτά άλλωστε μπορείς να τα βρεις οπουδήποτε. Αυτό που επιβάλλεται να σου μεταφέρω είναι η απίστευτη γαλήνη που εκμπέμπει το μέρος και που είμαι σίγουρη ότι θα αισθανθείς μόλις το αντικρίσεις. Κρυστάλλινα νερά, ένα άγριο μα συνάμα τόσο προσιτό τοπίο και μια αίσθηση ηρεμίας. Θα μπορούσα να περάσω ώρες εκεί και πραγματικά αναρωτιόμουν, πόσο μαγικό είναι να αφήνεις την βαβούρα της Αθήνας και σε μια μόλις ώρα να μπορείς να αντικρίζεις αυτό.

Υποσχέθηκα ότι θα επιστρέψω ξανά στο μέρος αυτό.

Το Φοινικόδασος Βάι

Συνεχίσαμε για το Φοινικόδασος Βάι, που βρίσκεται σε κοντινή απόσταση από την Ίτανο. Το Βάι είναι ένα από τα δημοφιλέστερα αξιοθέατα της Κρήτης και το μεγαλύτερο φοινικόδασος στην Ευρώπη. Βέβαια, το 2000 το δάσος περιφράχτηκε για λόγους προστασίας κι έτσι η περιπλάνηση ανάμεσα στα φοινικόδεντρα δεν πραγματοποιήθηκε. Αυτή τη στιγμή, υπάρχουν περίπου 5.000 δέντρα. Αν ρωτήσεις τους ντόπιους για το πώς δημιουργήθηκε το δάσος, θα σου πουν σίγουρα την ιστορία με τους πειρατές. Άραβες πειρατές ήρθαν κάποτε στο σημείο, έφαγαν χουρμάδες και πέταξαν τα κουκούτσια στο χώμα. Έτσι, από τα κουκούτσια αυτά, φύτρωσαν φοίνικες. Η επιστημονική άποψη, έρχεται να πάει κόντρα στον μύθο και αναφέρει ότι το κλίμα στην περιοχή ευνόησε την ανάπτυξη των φοινικόδεντρων, οι οποίοι είναι ενδημικοί. Παράλληλα, πολλά αποδημητικά πουλιά κάνουν στάση στο Βάι, στο ταξίδι τους από και προς την Αφρική.

Και εκεί στο δάσος, να και η τροπική, αμμώδης, παραλία! Της οποίας τη θέα θα θαυμάσεις εάν ανέβεις στο λεγόμενο «παρατηρητήριο». Αξίζει να σκαρφαλώσεις και λίγο στα βράχια, γιατί πραγματικά, αυτό που θα δεις θα σε ανταμείψει. Φανταστικά νερά (και πάλι παράδεισος για τους δύτες) που με έκαναν για ακόμη μια φορά να δώσω υπόσχεση ότι θα επιστρέψω στη Σητεία.

Μετά από τις βόλτες, κάτσαμε για φαγητό στο εστιατόριο Βάι. Αν και αρχικά μπορεί να σκεφτείς «ωχ, είναι στην παραλία, άρα θα είναι τουριστικό», η πραγματικότητα θα σε εκπλήξει ευχάριστα. Για ακόμη μια φορά, φάγαμε εξαιρετικούς μεζέδες, με θέα θάλασσα, και φυσικά, ο Νεκτάριος Λιλιμπάκης, ο άνθρωπος που διαχειρίζεται τον χώρο, έγινε ένα με την παρέα μας! Μάλιστα, μας έδωσε και ένα κρασί δώρο, για να πίνουμε στην υγειά του, πίσω στην Αθήνα.

Η Μονή Τοπλού

Επόμενη στάση και ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα, η Μονή Τοπλού. Ένα από τα πιο όμορφα μοναστήρια στην Κρήτη και με ένα επιβλητικό καμπαναριό να ξεχωρίζει. Στον προαύλιο χώρο της Μονής, πολλές γραφικές λεπτομέρειες τράβηξαν την προσοχή μου και όσο προχωρούσα, τόσο πιο όμορφα σημεία έβλεπα. Μάλιστα, πετύχαμε και βάφτιση. Ίσως από τις ομορφότερες που έχω δει ποτέ, γιατί το περιβάλλον είναι απλά μοναδικό. Αν σταθείς τυχερός (εμείς σταθήκαμε) θα συναντήσεις τον Γιώργο Αυγουστινάκη, και θα σου κάνει μια μικρή ξενάγηση στο μοναστήρι, εκεί όπου φυλάσσονται ιστορικά κειμήλια και χειρόγραφα. Ανάμεσα στα κειμήλια, ο ασύρματος, αφού η Μονή Τοπλού έπαιξε σημαντικό ρόλο κατά την γερμανική κατοχή και με τον ασύρματο επικοινωνούσε με τα συμμαχικά στρατεύματα.

Η Μονή διατηρεί και οινοποιείο, όπου δεν παραλείψαμε να το επισκεφτούμε. Ο Μανώλης Σταφυλάκης (ναι, ναι, το όνομα δεν είναι τυχαίο), μας ξενάγησε στους χώρους και μας εξήγησε διάφορα ωραία πράγματα σχετικά με το κρασί. Ακολούθησε οινογευσία, φυσικά! Κόκκινα, λευκά, ξηρά, γλυκά, τα κρασιά μας περίμεναν να τα γευθούμε και να μας μπερδέψουν για το ποιο είναι το ωραιότερο! Όπως μας είπε ο Μανώλης “μα δεν είναι ανάγκη να επιλέξετε κάποιο. Το καθένα είναι ξεχωριστό και έχει τη δική του ιστορία”. Συμφωνήσαμε. Μας είπε, ακόμη, ανάμεσα σε άλλα, γιατί πρέπει να κουνάμε λίγο το κρασί στο ποτήρι μας πριν το δοκιμάσουμε. Για να ανακατεύονται τα αρώματα και να έχουμε, έτσι, πιο αντιπροσωπευτική γεύση του κρασιού. Στη Μονή παράγεται επίσης, λάδι και ρακή. Κάτι που με εντυπωσίασε κατά την επίσκεψή μου εκεί, πέρα από τις αντικειμενικές ομορφιές του τόπου, είναι η διαπίστωση ότι οι άνθρωποι αγαπούν πραγματικά αυτό που κάνουν, έχουν μεράκι και πάθος και αυτό βγαίνει προς τα έξω. Ανώτερο στέλεχος, για παράδειγμα, δεν διστάζει να φορέσει τα πιο πρόχειρα ρούχα του και να ασχοληθεί με την περιποίηση του περιβάλλοντα χώρου, πρωί Σαββάτου. Οι άνθρωποι γίνονται ένα με τον τόπο, και γι αυτό ο τόπος είναι τόσο ξεχωριστός.

Η παρουσίαση των βίντεο στο δημαρχείο

Θα γράψω τον επίλογο του παρόντος κειμένου, λέγοντάς σου ότι το απόγευμα του Σαββάτου παρευρεθήκαμε στο δημαρχείο της Σητείας, στην εκδήλωση που διοργανώθηκε για την παρουσίαση των τουριστικών βίντεο του τόπου. Ο Θοδωρής Παπαδουλάκης και ο Δημήτρης Ξενάκης είναι οι δημιουργοί δυο βίντεο για την Σητεία, που αν τα δεις, θα σου θυμίσουν κινηματογραφική ταινία μικρού μήκους. Τα βίντεο δεν θυμίζουν σε τίποτα παρόμοια, τουριστικά, που κατά καιρούς μπορεί να έχεις δει. Είναι ιδιαίτερα εκλεπτυσμένα, με μουσική που παραπέμπει σε όπερα, και επιδιώκουν να προσεγγίσουν το ευρύ κοινό με έναν διαφορετικό τρόπο. Από τα βιντεάκια αυτά (τα οποία σύντομα θα σου δείξω στη σελίδα μου στο facebook), και από τις εικόνες που τόσο αρμονικά είχαν «μπλεχτεί», εμένα προσωπικά, μου έμεινε ότι η Σητεία είναι ένας τόπος που το παλιό συναντά το νέο. Μια φράση που θυμήθηκα ξανά, όταν πέρασα από τα ρακάδικα (εκείνα στον παραλιακό δρόμο της Σητείας, που Παρασκευή βράδυ έσφυζαν από νέο κόσμο, εφήβους και φοιτητές) απόγευμα Κυριακής και τα στα ραπεζάκια, ηλικιωμένοι έπιναν τον καφέ τους και έπαιζαν τάβλι. Όταν το παλιό συναντά το νέο και το αντίθετο. Αυτό ακριβώς.

Μετά την προβολή των βίντεο ακολούθησε μια συζήτηση σχετική με τους τρόπους προώθησης αυτών. Ακούστηκαν πολλές απόψεις και υπήρξαν διαφωνίες, ωστόσο, αυτό που εγώ κράτησα είναι ότι ο δήμος Σητείας προχώρησε σε μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα πρωτοβουλία (να σε ενημερώσω ότι οι Παπαδουλάκης και Ξενάκης είναι οι σκηνοθέτες της σειράς ‘Το Νησί’) και ότι η Κρήτη είναι από τα πρώτα μέρη στην Ελλάδα που προσπαθούν να βρουν εναλλακτικούς τρόπους προώθησης του τόπου και προσέγγισης τουρισμού.

Μετά από την εκδήλωση, ακολούθησε καζάνεμα σε σπίτι ντόπιου, αλλά αυτό, είναι μια άλλη ιστορία, που θα στην διηγηθώ σύντομα σε επόμενο post!

Εσύ; Έχεις πάει Σητεία; Τι ξεχώρισες;

*Θέλω να ευχαριστήσω ιδιαίτερα την Ένωση Ξενοδοχείων Σητείας και τον κ. Γιάννη Αικατερινίδη, αντιπρόεδρο της Ένωσης, τον Δήμο Σητείας, καθώς και τον Οργανισμό Ανάπτυξης Σητείας, που μας κάλεσαν και μας υποδέχτηκαν στον τόπο τους. Επίσης, να ευχαριστήσω όλους όσοι βρέθηκαν στο δρόμο μας και έβαλαν τα δικά τους λιθαράκια στο να γίνει η παραμονή μας εκεί τόσο υπέροχη και που μας έκαναν να υποσχεθούμε ότι θα επιστρέψουμε. Τέλος, ένα ευχαριστώ και στο Lassion Golden Bay για την φιλοξενία με την πιο όμορφη θέα!