48 ΩΡΕΣ ΣΤΗ ΣΗΤΕΙΑ (ΜΕΡΟΣ Β')

Επειδή είμαι σίγουρη ότι διαβάζοντας το πρώτο μέρος της Σητείας, θα ανυπομονούσες και για το δεύτερο, είπα να μην το καθυστερήσω άλλο και ιδού το δεύτερο μέρος και όλα όσα κάναμε και βιώσαμε την δεύτερη ημέρα στο νησί.

Πριν όμως περάσω στην Κυριακή, ας μείνω λίγο ακόμη στο βράδυ Σαββάτου. Άλλωστε, σε αυτό το σημείο σε είχα αφήσει, θυμάμαι.

Το καζάνεμα

Μετά το Δημαρχείο, λοιπόν, ακολούθησε παραδοσιακό καζάνεμα σε σπίτι Κρητικού. Το καζάνεμα είναι η παραγωγή ρακής σε καζάνι, και ο ντόπιος που το οργανώνει, καλεί φίλους και συγγενείς σε ένα συνεχόμενο φαγοπότι.

Έτσι και εμείς, βρεθήκαμε στο φιλόξενο σπίτι του Νίκου Σαββιδάκη, ανάμεσα στους ντόπιους και είπαμε «για μια ρακή θα κάτσουμε και θα φύγουμε». Φυσικά και δεν φύγαμε στη μια ρακή. Δεν μας άφησαν. Μάς καλωσόρισαν στο στο τραπέζι τους, μάς κέρασαν μεζέδες και μάς «αγκάλιασαν», ρωτώντας μας για το πώς βρεθήκαμε στη Σητεία, αλλά και για τη ζωή στην Αθήνα. Όλα αυτά, υπό τους ήχους κιθάρας, τραγουδιών και χορού.

Το Πισκοκέφαλο

Μετά από λίγες ώρες αναχωρήσαμε για το χωριό Πισκοκέφαλο, ένα από τα μεγαλύτερα και πλουσιότερα χωριά της Σητείας. Από εκεί προέρχεται και ο Βιντζέζος Κορνάρος, ο ποιητής του Ερωτόκριτου. Αφού, για άλλη μια φορά, δοκιμάσαμε τοπικές γεύσεις στην ταβέρνα του Ραμουτζή (ναι, σωστά υποθέτεις, το φαγητό ήταν πάντα και παντού μαζί μας), πήγαμε και μια μικρή βραδινή βόλτα στο χωριό. Πολύ γραφικό, με όμορφες γωνιές και σίγουρα θα ήθελα να επιστρέψω και μέρα. Φεύγοντας από το Πισκοκέφαλο, ακούσαμε μια συζήτηση ντόπιου με μια παρέα Άγγλων. Ο κύριος έλεγε ότι η γυναίκα του διαγνώστηκε με μια ασθένεια στα κόκαλα και ο γιατρός στην Αγγλία τους είπε ότι αν θέλουν η γυναίκα να έχει καλή ποιότητα ζωής, επιβάλλεται να μετακομίσουν σε έναν τόπο χωρίς υγρασία, με καλό κλίμα. Και κάπως έτσι, το ζευγάρι των Άγγλων, βρέθηκε στη Σητεία, αφού το μέρος φημίζεται για το εξαιρετικό του κλίμα.

Το Φαράγγι του Ρίχτη

Η επόμενη ημέρα μας βρήκε έτοιμους να διασχίσουμε το φαράγγι του Ρίχτη. Ένα από τα ομορφότερα μικρά φαράγγια της ανατολικής Κρήτης, που ξεκινά λίγο έξω από το χωριό Έξω Μουλιανά και καταλήγει στην ομώνυμη παραλία του Ρίχτη, ανατολικά του χωριού Καλαβρό. Πεζοπορία περίπου δυο-δυόμισι ωρών. Το πανέμορφο αυτό μέρος, ήταν ό,τι έπρεπε για μια επαφή με τη φύση και ικανοποίησε την ανάγκη μας για αποφόρτιση από τους ρυθμούς της πόλης. Πλούσια βλάστηση, πλατάνια και κισσοί «αγκαλιασμένοι» με τους κορμούς των δέντρων. Αυτό, που βλέποντάς το, σε ανταμείβει για την πεζοπορία είναι ο καταρράκτης των περίπου 15-20 μέτρων. Μια όαση! Επιβάλλεται εκεί μια στάση, και αξίζει να βγάλεις τα παπούτσια σου και να βουτήξεις τα πόδια σου στο νερό. Εάν δε, είσαι τολμηρός και σε βοηθήσει κι ο καιρός, κάνε βουτιά. Αναζωογόνηση! Ο οδηγός μας σε όλη τη διαδρομή ήταν ο Γιάννης, ο οποίος αποφάσισε να αφήσει οριστικά πίσω του την Αθήνα και να ζήσει στη Σητεία. 20 περίπου λεπτά αργότερα, φτάσαμε στην παραλία, άγρια και επιβλητική, ήπιαμε νερό από τις βρυσούλες και πήγαμε στο χωριό Έξω Μουλιανά.

Στο χωριό Έξω Μουλιανά

Παραδοσιακό χωριό, με περίπου 350 κατοίκους και μια όμορφη πλατεία. Ο κ. Γιώργος Μανουσάκης μάς άνοιξε το ταβερνάκι του και για μάς κέρασε νόστιμους μεζέδες, που ομολογώ «εξαφανίσαμε» γρήγορα. Η πεζοπορία, βλέπεις. Συνεχίσαμε με βόλτα στο χωριό, ξετρυπώσαμε και πάλι όμορφες γωνιές και δώσαμε ραντεβού τον Αύγουστο στο πανηγύρι. Οι ντόπιοι μας κάλεσαν. Γίνεται να αρνηθούμε;

Καζάρμα

Κυριακή απόγευμα πια, ο καιρός μουντός και βροχερός, και αφού αφήσαμε πίσω τα Έξω Μουλιανά, κάναμε βόλτα στη Σητεία, χωθήκαμε στα στενάκια της και καταλήξαμε στο φρούριο Καζάρμα. Το Casa di arma (σπίτι του στρατού) είναι επιβλητικό μνημείο του παρελθόντος της Σητείας, αφού ουσιαστικά αποτέλεσε το κύριο αμυντικό κάστρο της πόλης.

Ο πιο γλυκός επίλογος

Κάπου εδώ, το διήμερο στη Σητεία έφτασε στο τέλος του και ο επίλογος δόθηκε με τον πιο απολαυστικό τρόπο. Γαλακτομπούρεκο και λουκουμάδες με μέλι και σοκολάτα στον Μητσακάκη. Να πας και θα με θυμηθείς!

Η αλήθεια είναι, ότι αναμένοντας την πτήση για Αθήνα στο (ολοκαίνουριο) αεροδρόμιο της Σητείας, ένιωσα μια γλυκιά μελαγχολία. Γιατί; Γιατί μέσα σε δυο μόλις ημέρες, είδα όμορφα μέρη, δέχτηκα την φιλοξενία του τόπου και των ανθρώπων του και αποφορτίστηκα από την Αθήνα. Στο είπα και στο προηγούμενο post. Θα επιστρέψω!

*Θέλω να ευχαριστήσω ιδιαίτερα την Ένωση Ξενοδοχείων Σητείας και τον κ. Γιάννη Αικατερινίδη, αντιπρόεδρο της Ένωσης, τον Δήμο Σητείας, καθώς και τον Οργανισμό Ανάπτυξης Σητείας, που μας κάλεσαν και μας υποδέχτηκαν στον τόπο τους. Επίσης, να ευχαριστήσω όλους όσοι βρέθηκαν στο δρόμο μας και έβαλαν τα δικά τους λιθαράκια στο να γίνει η παραμονή μας εκεί τόσο υπέροχη και που μας έκαναν να υποσχεθούμε ότι θα επιστρέψουμε. Τέλος, ένα ευχαριστώ και στο Lassion Golden Bay για την φιλοξενία με την πιο όμορφη θέα!